نوشته شده در دیدگاه‌تان را بنویسید

کاردرمانی اوتیسم

کاردرمانی اوتیسم

اختلال اوتیسم یکی از مواردی است که درمان قطعی نداشته و تنها می‌توان با روش‌های گوناگون آن را کنترل کرد و از راه‌های درمانی مختلف جهت توانبخشی بیمار استفاده کرد. کاردرمانی اوتیسم یکی از مهمترین و موثرترین شیوه توانبخشی به بیماران اوتیسم است.

 

در سری مقالات قبل درباره‌ی این صحبت کردیم که اوتیسم چیست؟ و با انواع اختلال اوتیسم آشنا شدیم. نگاهی به میزان شیوع این بیماری در جهان، علت‌، علائم و نحوه تشخیص آن انداختیم و علائم اوتیسم در کودکان تا سن ۱ سالگی و بعد از آن تا سن ۲ سالگی و ۳ سالگی و بزرگسالی را مورد بررسی قرار دادیم. همچنین با ۴ روش درمان اوتیسم به طور خلاصه آشنا شدیم. در این مطلب نیز با درمان اوتیسم به روش کاردرمانی آشنا خواهیم شد. سری مقالات قبل را از طریق لینک‌های زیر می توانید دنبال کنید.

  • اوتیسم چیست؟
  • علت اوتیسم چیست؟
  • علائم اوتیسم
  • تشخیص اوتیسم
  • علائم اوتیسم در کودکان تا سن ۱ سالگی
  • علائم اوتیسم در کودک یک تا دو ساله
  • نشانه‌های اوتیسم در کودکان سه ساله
  • علائم و نشانه‌های اوتیسم در بزرگسالی
  • درمان اوتیسم با ۴ شیوه مهم و تاثیرگذار

کاردرمانی اوتیسم چیست؟
اکثر افراد مبتلا به اوتیسم (ASD) در برقراری رابطه با دیگران مشکل دارند. همچنین علاقه‌مندی‌ها، فعالیت‌ها و مهارت‌های آنها اغلب بسیار محدود است. کاردرمانی می‌تواند به افراد مبتلا به اوتیسم کمک کند، تا مهارت‌های خود را در خانه و مدرسه توسعه دهند.

کار درمانی در واقع استفاده درمانی از کارها و فعالیت‌های روزمره زندگی برای افراد و گروه‌های مختلفی است، که نیاز به توانبخشی دارند. هدف از کاردرمانی این است که مشارکت افراد نیازمند به توانبخشی، در نقش‌های زندگی و موقعیت‌های منزل، مدرسه، محیط کار، اجتماع و… آسان شود.

 

طبق تعریف انجمن کاردرمانی آمریکا، کار درمانی علم استفاده از فعالیت‌های هدفمند در افراد مبتلا به:

– بیماری‌ها یا ضایعات جسمی

– اختلال در عملکردهای روانی-اجتماعی

– ناتوانی‌های رشدی

اختلالات یادگیری و سالمندان به منظور: پیشگیری از ناتوانی، حفظ حداکثر استقلال و کسب سلامتی است.

کار درمانگران در حوزه‌های مختلف مهارت‌های اجتماعی، مهارت‌های شناختی، رفتاردرمانی، توانبخشی جسمی حرکتی، پردازش حسی و بازی درمانی آموزش می‌بینند.

در نتیجه به خاطر رویکرد کلی‌نگری که دارند، بخش مهم و اولیه در درمان و بهبود کودکان دارای اختلال اوتیسم هستند.

در واقع کاردرمانگر نقش مهمی در مداخله اولیه کودک مبتلا به اوتیسم ایفا می‌کند و به طور خلاصه می‌توان گفت، کار درمانی رشته ای‌ست که به افراد مبتلا به اوتیسم و سایر اختلالات رشد کمک می‌کند، تا توانایی زندگی مستقل را یاد بگیرند.

معمولاً کار درمانگران از رویکردی کل‌گرا در برنامه‌ریزی درمانی برای هر مورد کودک اوتیسم استفاده می‌کنند و به صورت یک تیم که شامل والدین، معلمان و دیگر متخصصان هستند عمل می‌کنند. کاردرمانگران می‌توانند به دو روش اصلی ارزیابی و درمان، به افراد مبتلا به اوتیسم کمک کنند.

 

کاردرمانی و ارزیابی اوتیسم
اولین گام در کاردرمانی اوتیسم ارزیابی بیمار توسط کاردرمانگر است. کاردرمانگر فرد مبتلا به اوتیسم را مورد ارزیابی قرار می‌دهد تا ببیند، کودک یا بزرگسال مبتلا به اوتیسم می‌تواند کارها و فعالیت‌هایش را متناسب با سن خود انجام دهد.

مثلاً لباس پوشیدن، بازی کردن و دیگر کارها را که از رده‌ی سنیش انتظار می‌رود انجام می‌دهد یا نه. کاردرمانگر، کودک را در طول روز تحت نظر قرار می‌دهد و گاهی اوقات نیز از کودک فیلم تهیه می‌کند، تا رفتارهای او و نحوه ارتباط او با محیط را ارزیابی کند.

و بفهمد کودک یا فرد بزرگسال مبتلا به اوتیسم به چه نوع مراقبت‌ها و آموزش‌هایی نیاز دارد. او ممکن است حیطه‌ها و موارد زیر را مشاهده و یادداشت نماید:

  • مهارت‌ها اجتماعی
  • ارتباط چشمی و ارتباط با دیگران
  • گفتار نامناسب، اکولالیا، ارتباط غیر کلامی و غیره
  • جست و جوی حسی، تدافع حسی، مشکل تعادلی و غیره
  • رفتار کلیشه «دست زدن»، اجتناب تغییر در عادت‌ها، دستور پذیری و غیره
  • مهارت‌های بازی
  • پاسخ به لمس کردن و سایر محرک‌ها
  • تحول در فعالیت‌های جدید
  • محدوده صبر و توجه
  • مهارت‌های حرکتی مثل حالت، تعادل یا دستکاری اشیاء کوچک
  • پرخاشگری و انواع دیگر رفتارها
  • تعاملات بین کودک و مراقبان وی

کاردرمانگر از مقیاس‌های معتبر و غیر معتبر زیادی برای ارزیابی عملکرد فرد اوتیسم استفاده می‌کند. کودکان اوتیسم همیشه همکاری نداشته و به درمانگر در اجرای ارزیابی کمک نمی‌کنند.

 

اغلب درمانگر باید بر مشاهده غیر رسمی بازی، پرسشنامه‌های والدین / معلم‌ها برای دسترسی به اطلاعاتی در مورد میزان رشد کودک، پاسخ‌های حسی حرکتی و توانایی عملکردی تکیه کند. برخی از ابزارهای مشاهده‌ای قابل استفاده توسط درمانگرها:

  • چک لیست اوتیسم
  • مقیاس نمره‌دهی اوتیسم کودکی «CARS»
  • نیم رخ حسی
  • معیار تشخیصی برای اختلال طیف اوتیسم «DSM-IV»

 

آشنایی با دستگاه بیوفیدبک عضله

 

تاثیر کاردرمانی اوتیسم

بعد از اینکه کاردرمانگر اطلاعات لازم را جمع‌آوری کرد، می‌تواند برنامه‌ای را که مناسب فرد اوتیسم باشد ارائه نماید. هر چند نمی‌توان گفت یک برنامه‌ی ایده‌آل برای تمام کودکان مبتلا به اوتیسم وجود دارد. اما مراقبت‌های اولیه‌ی ساختار یافته، می‌تواند بهترین برنامه برای اینگونه کودکان باشد.

به طور کلی نقش کاردرمانگران بسیار حائز اهمیت است. کاردرمانگر مداخله‌هایی را برای کمک به فرد برای پاسخ به اطلاعات دریافتی از حس‌ها فراهم می‌کند.

در کاردرمانی اوتیسم می‌توان انواع استراتژی‌ها را با هم ترکیب کرد. چنین برنامه‌ای می‌تواند به فرد اوتیسم کمک کند تا با محیط سازگار شود. استراتژی‌های لازم برای مبتلایان به اوتیسم عبارتند از:

فعالیت‌های جسمانی، مانند حل پازل، که به کودک کمک می‌کنند، تا هماهنگی و مهارت‌های خود را افزایش دهد.
فعالیت‌های مبتنی بر بازی برای کمک به تعامل و برقراری ارتباط
فعالیت‌های وابسته به رشد مانند مسواک زدن دندان‌ها و شامپو کردن مو
استراتژی‌های سازگاری، از جمله سازگاری و برقراری ارتباط با دیگران
در اوتیسم برای فرد پردازش و عمل بر اساس اطلاعات دریافتی از طریق گیرنده‌های حسی مشکل است و منجر به ایجاد چالش در فعالیت‌های روزمره او می‌شود. این اتفاق می‌تواند منجر به مشکلات کنترل حرکتی، مشکلات رفتاری، نقص شناختی، اضطراب، مشکلات یادگیری و موارد دیگر شود.

آنها ممکن است نسبت به محرک‌های حسی (مانند صدا و درد) واکنش شدیدتر یا خفیف‌تر از حد معمول نشان دهند. این کودکان دارای اختلال یکپارچگی حسی هستند. برای مثال آنها ممکن است از نور چشمک‌زن یا زنگ مدرسه ناراحت شوند.

کاردرمانی اوتیسم مداخله‌هایی را برای کمک به فرد برای پاسخ به اطلاعات دریافتی از حس‌ها فراهم می‌کند. برنامه مداخله می‌تواند شامل یکپارچگی حسی، فعالیت‌های رشد حرکتی و فعالیت‌های بازی به منظور ارتقاء مهارت‌های شناختی و ادراکی باشد.

 

دو رویکردی که بیشتر توسط کاردرمانگرها استفاده می‌شود یکپارچگی حسی و رفتار درمانی است. استراتژی‌های کاردرمانی بر اساس یکپارچگی حسی می‌تواند به کودکان اوتیسم کمک کند تا:

 

  • تنظیم سطح برانگیختگی
  • فزایش توانایی توجه و کاهش حواس‌پرتی
  •  کاهش اضطراب
  • کاهش رفتارهای کلیشه‌ای
  •  ارتقاء عملکردی مهارت‌های مختلف

 

برخی از مهارت‌هایی که در کاردرمانی اوتیسم به فرد آموزش داده می‌شود، می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

 

    • مهارت‌های زندگی روزمره مانند آموزش مسواک زدن، لباس پوشیدن، توالت رفتن، شانه کردن موها و سایر مهرات‌های دیگر
    • مهارت‌های حرکتی ظریف؛ مانند نگه داشتن اشیاء در حین نوشتن یا برش با قیچی
    • مهرات‌های حرکتی درشت؛ مانند پیاده روی، بالا رفتن از پله‌ها، دوچرخه سواری
    • طرز ایستادن، نشستن و یا مهارت‌های ادراکی مانند درک تفاوت بین رنگ‌ها، شکل‌ها و اندازه‌ها
    • مهارت بینایی برای خواندن و نوشتن
    • بازی، سازگاری، خودیاری، حل مسائل، تعاملات و مهارت‌های اجتماعی
    • با کار بر روی مهارت‌های که در بالا در طول دوره کاردرمانی، کودک مبتلا به اوتیسم ممکن است قادر به:
    • برقراری تعامل و ارتباط با هم سن و سالان و بزرگسالان
    • یادگیری و تمرکز بر روی وظایف خود
    • یادگیری نحوه ابراز احساسات در وضعیت‌های مختلف
    • مشارکت در بازی با همسالان
  • یادگیری کنترل رفتارهای خود

پیشنهاد میکنم این مقاله را مطالعه کنید: کاربرد بیوفیدبک در روانشناسی و روانپزشکی

نوشته شده در دیدگاه‌تان را بنویسید

درمان اوتیسم با ۴ شیوه مهم و تاثیرگذار

درمان اوتیسم

در دنیای پیشرفته و مدرن امروز بشر در معرض ابتلا به انواع بیماری‌های جسمی و اختلالات روحی و روانی قرار دارد، که گاهی هیچ گونه درمان قطعی برای آنها وجود ندارد. درمان اوتیسم نیز یکی از مواردی است که راه قطعی نداشته و تنها می‌توان با روش‌های گوناگون آن را کنترل کرد و از راه‌های درمانی مختلف جهت توانبخشی بیمار استفاده کرد.

به گفته کار شناسان اوتیسم از جمله عوارض زندگی در شهر‌های صنعتی و پر استرس است. که در کنار تاثیر وراثت در انتقال این اختلال، سهم استرس و معضلات زندگی در جوامع شهری بسیار قابل اهمیت است.

در سری مقالات قبل درباره‌ی این صحبت کردیم که اوتیسم چیست؟ و با انواع اختلال اوتیسم آشنا شدیم. نگاهی به میزان شیوع این بیماری در جهان، علت‌، علائم و نحوه تشخیص آن انداختیم و علائم اوتیسم در کودکان تا سن ۱ سالگی و بعد از آن تا سن ۲ سالگی و ۳ سالگی و بزرگسالی را مورد بررسی قرار دادیم. در این مطلب نیز با ۴ روش موثر و تاثیرگذار‌ درمان، برای اوتیسم آشنا خواهیم شد. سری مقالات قبل را از طریق لینک‌های زیر می توانید دنبال کنید.

 

  • اوتیسم چیست؟
  • علت اوتیسم چیست؟
  • علائم اوتیسم
  • تشخیص اوتیسم
  • علائم اوتیسم در کودکان تا سن ۱ سالگی
  • علائم اوتیسم در کودک یک تا دو ساله
  • نشانه‌های اوتیسم در کودکان سه ساله
  • علائم و نشانه‌های اوتیسم در بزرگسالی

درمان اوتیسم

اگر چه پیشگیری از وقوع ابتلا به اوتیسم امکان پذیر نیست، اما مداخله به هنگام در تشخیص این اختلال و همچنین پیگیری کردن دوره‌های درمانی کودکان مبتلا به اوتیسم در سن طلایی ۲ تا ۵ سال، از جمله راه‌هایی است که در کنترل و درمان این بیماری نقش و جایگاه ویژه‌ای دارد.

تا کنون هیچ روش قطعی‌ای برای درمان مبتلایان به اوتیسم پیدا نشده است. بهترین روش برای درمان اختلال اوتیسم روش توانبخشی با کمک خانواده است. گفتاردرمانی و کاردرمانی فشرده به تقویت مهارت‌های مختلف کودک کمک می‌کند.

هدف از درمان این اختلال این است که توانایی فرد، برای عملکردها را افزایش و علائم طیف اوتیسم را کاهش دهد. مداخله زود هنگام در طول سال‌های پیش دبستانی می‌تواند به کودک کمک کند تا مهارت‌های اجتماعی، ارتباطی، عملکردی و رفتاری را یاد بگیرد.

 

برای آنکه بهترین سرویس را به یک کودک مبتلا به اوتیسم ارائه دهیم، باید به این موارد توجه نماییم که کودک حتماً باید توسط یک فوق تخصص روان‌پزشکی اطفال و یک متخصص مغز و اعصاب اطفال ویزیت شود. به‌طور فشرده و ترجیحاً هر روز تحت خدمات گفتاردرمانی و کاردرمانی قرار گیرد.

لازم است والدین و مربی کودک روش‌های مناسب تقویت مهارت‌های ارتباطی کودک را از طریق مطالعه کتاب‌های مرتبط یا به وسیلهٔ جلسات مشاوره‌ای که کاردرمانی کودک برگزار می‌کند، فرا بگیرند.

ارزیابی وضعیت حسی – حرکتی کودک به وسیله کارشناسان کاردرمانی صورت پذیرد و در صورت لزوم جلسات کاردرمانی ذهنی کودک به‌طور منسجم برگزار گردد.

کاردرمانی، گفتاردرمانی، بازی درمانی، هنر درمانی و مداخلات روان‌شناسی از جمله مداخلاتی هست که می‌تواند در بهبود علائم کودکان اوتیسم نقش ویژه‌ای داشته باشد.

موسیقی درمانی، راهکاری برای ارتباط با کودکان اوتیسم است. نقاشی و قصه گویی نیز یکی از روش‌های مؤثر تربیت کودکان اوتیسم است و پدران و مادران باید در یک‌گوشه اتاق نشسته و کتاب‌های قصه متناسب با سن کودک را با صدای بلند و دلنشین برای علاقه‌مندی آنان بخوانند.

آموزش‌های رفتاری مبتنی بر پاداش برای رفتارهای خوب که به آنها مهارت‌های اجتماعی و چگونگی برقراری ارتباط را یاد می‌دهد و به آنها کمک می‌کند که بتوانند در بزرگسالی با برخی از مشکلاتشان کنار بیایند و مشکلات کمتری داشته باشند.

 

دارو درمانی برای درمان اوتیسم

در حال حاضر هیچ داروی خاصی برای درمان اختلال اوتیسم وجود ندارد و در واقع داروها در این اختلال آنچنان نقش درمانی ندارند. اکثر داروها بیشتر برای کنترل ناهنجاری‌های رفتاری تجویز می‌شوند و تنها علائم خاصی را تسکین می‌دهد.

اغلب داروهایی که برای درمان این اختلال استفاده می‌شود، برای مقابله با یک رفتار خاص ازجمله کاهش رفتار تحریک پذیر و پرخاشگری مورد استفاده است. به عنوان مثال ریسپریدون دارو می‌تواند در کاهش رفتارهای پرخاشگرانه، خود آسیبی و سایر رفتارهای چالش برانگیز تاثیر معنی داری داشته باشد.

به طور کلی می‌توان گفت داروهای اوتیسم، برای جلوگیری از خشم، عصبانیت، مشکلات حواس، بیش فعالی، مشکلات خواب، بی پروا بودن، زودرنج بودن و زود عصبانی شدن، دارو به کار می‌رود.

تحقیقات در زمینه دارو درمانی نشان دهنده این واقعیت اند که دارو درمانی در کنار رفتار درمانی بایستی مورد استفاده قرار گیرد و دارو به تنهایی نمی‌تواند برای یک کودک نجات بخش باشد.

تنها دو داروی مورد تایید سازمان غذا و داروی آمریکا برای درمان تحریک‌پذیری مرتبط با اوتیسم وجود دارد: ریسپریدون و آریپیپرازول که هر دو در گروه داروهای آنتی سایکوتیک آتیپیک قرار دارند.

 

آشنایی با دستگاه نوروفیدبک ۴ کاناله

رفتار درمانی برای درمان اوتیسم

یکی از شناخته شده‌ترین و پرکاربردترین رویکرد درمانی اوتیسم در کودکان، تحلیل رفتار کاربردی یا ای بی ای (ABA) است. که البته در همه جای دنیا به خانواده‌ها پیشنهاد می‌گردد.

رویکرد رفتار درمانی موجب تقویت رفتارهای مثبت و کاهش رفتارهای منفی کودک دارای اختلال طیف اوتیسم می‌گردد و می‌توان بر اساس تکنیک‌های زنجیره سازی و شکل دهی رفتار مهارت‌های جدیدی را نیز به کودک آموخت.

رفتار درمانی در بهبود علائم مختلف اوتیسم مانند مهارت‌های اجتماعی و زبانی و اختلال‌های رفتاری به اثبات رسیده است. رفتار کلامی نوعی از ABA است که همان اصول را برای زبان کودکان به کار می‌گیرد.

در این رویکرد بایستی به صورت استاندارد حداقل روزانه ۴ ساعت و ۲۵ ساعت در هفته برای کودک دارای اوتیسم به صورت انفرادی اجرا گردد.

خانواده‌ها می‌توانند با کمک روش‌های مختلف رفتار درمانی توانایی‌ها و مهارت‌های کلامی و ارتباط اجتماعی کودکان مبتلای خود را تقویت کنند. این روش‌ها شامل موارد زیر می‌باشند:

الف) روش ABA

ب) روش تیچ (TEACCH)

پ) روش ارتباط با تبادل تصویر

ت) روش فلور تایم (floor time)

ج) داستان‌های اجتماعی

د) درک مجموعه حواس

 

کار درمانی (OT/Occupational Therapy)

کارآمدترین روش درمانی، بی شک روش توانبخشی است. کار درمانی به فرد دارای اوتیسم کمک می‌کند تا مهارت‌های شناختی، جسمی، اجتماعی و حرکتی‌اش ارتقا پیدا کند.

برای درمان کودک باید به طور فشرده و ترجیحاً هر روز تحت خدمات کاردرمانی قرار گیرد. کاردرمانی به تقویت مهارت‌های مختلف کمک می‌کند.

هدف این روش بهبود مهارت‌های زندگی است که به فرد امکان زندگی مستقل را می‌دهد. برنامه‌های کار درمانی برای کودک دارای اوتیسم بیشتر حول و حوش مهارت‌های بازی، استراتژی‌های یادگیری و موضوعات حسی و حرکتی متمرکز است.

ارزیابی وضعیت حسی – حرکتی کودک به وسیله کارشناسان کاردرمانی صورت می‌پذیرد و در صورت لزوم جلسات کاردرمانی ذهنی کودک به طور منسجم برگزار می‌گردد.

 

گفتار درمانی (ST/Speech Therapy)

برای درمان اوتیسم کودک باید به طور فشرده و ترجیحاً هر روز تحت خدمات گفتاردرمانی نیز قرار گیرد. این درمان یکی از پیشنهادهای مداخلاتی برای کودکان دارای اوتیسم است.

این روش می‌تواند به فرد دارای اوتیسم کمک کند تا ارتباط کلامی و غیر کلامی و ارتباط اجتماعی خود را بهبود بخشند تا به روش‌های مفید تر و کاربردی تری در برقراری ارتباط دست پیدا کند.

گفتار درمان همچنین می‌تواند خانواده را در بهبود مهارت‌های خوردن بلعیدن و…. ارائه ماساژهای متناسب برای بهبود سیستم دهانی کودک همراهی کند.

پیشنهاد میکنم این مقاله را مطالعه کنید: آیا نورفیدبک عوارضی دارد؟

نوشته شده در دیدگاه‌تان را بنویسید

علائم و نشانه‌های تشخیص اوتیسم در بزرگسالان

علائم اوتیسم

از آنجایی که اختلال اوتیسم نشانه‌های متفاوت و گسترده‌ای دارد و هر فرد دارای اوتیسم الگوی علائم مخصوص به خودش را دارد. شناسایی نشانه‌ها و علائم اوتیسم در بزرگسالی نیز سخت و بلکه حتی سخت‌تر تشخیص اوتیسم در کودکان است. به همین دلیل برای تشخیص این اختلال در بزرگسالان نیازمند به داشتن اطلاعات جامع و کاملی در رابطه با نشانه‌های اوتیسم در بزرگسالی هستیم.

 

در سری مقالات قبل درباره‌ی این صحبت کردیم که اوتیسم چیست؟ و با انواع اختلال اوتیسم آشنا شدیم. نگاهی به میزان شیوع این بیماری در جهان، علت‌، علائم و نحوه تشخیص آن انداختیم و علائم اوتیسم در کودکان تا سن ۱ سالگی و بعد از آن تا سن ۲ سالگی و ۳ سالگی را مورد بررسی قرار دادیم. در این مطلب نیز با علائم و نشانه‌های اوتیسم در بزرگسالی آشنا خواهیم شد. سری مقالات قبل را از طریق لینک‌های زیر می توانید دنبال کنید.

  • اوتیسم چیست؟
  • علت اوتیسم چیست؟
  • علائم اوتیسم
  • تشخیص اوتیسم
  • علائم اوتیسم در کودکان تا سن ۱ سالگی
  • علائم اوتیسم در کودک یک تا دو ساله
  • نشانه‌های اوتیسم در کودکان سه ساله

علائم اوتیسم در بزرگسالی

همانطور که می‌دانید، اختلال اوتیسم فقط مختص کودکان نیست و بزرگسالان نیز همچنان در بزرگسالی درگیر این بیماری می‌مانند. با اینکه علائم اوتیسم اغلب در اوایل کودکی خود را نشان می‌دهد، اما این اختلال تنها در همان دوران کودکی باقی نمی‌ماند. بلکه اوتیسم چالشی است که فرد در تمام طول زندگی با آن مواجه است و در بزرگسالی هم فرد را همچنان درگیر می کند.

معمولاً تبدیل کودکان اوتیسمی به بزرگسالانی که اوتیسم ندارند، بسیار نادر است. در واقع کودکانی که با اوتیسم دست و پنجه نرم می‌کنند، ممکن است مهارت‌هایی به دست آورند و کارهایی انجام دهند، که علامت‌های اوتیسمی شان کمتر نشان داده شود.

اما در بزرگسالی همچنان با این مشکل مواجه هستند و می‌توان گفت متاسفانه کودکی که اوتیسم دارد با گذشت زمان به یک بزرگسال معمولی تبدیل نمی‌شود.

اختلال طیف اوتیسم (ASD) یک اصطلاح عمومی برای مجموع اختلال‌های رشد مغز در سطوح مختلف، تعاملات اجتماعی، ارتباطات کلامی و غیر کلامی و رفتارهای تکراری است.

بسیاری از علائم اوتیسم در بزرگسالی در درجه اول با چالش‌های اجتماعی و رفتاری مشخص می‌شود. فردی که مبتلا به ASD است، معمولاً دچار ضعف در احساسات اجتماعی متقابل و رفتارهای ارتباطی غیرکلامی است و همچنین این افراد در توسعه، درک و حفظ روابط دچار کمبود هستند. چالش‌های مرتبط با این بیماری عبارتند از:

تفاوت در نحوه درک این افراد از محیط پیرامون خود
وجود موانع ارتباطی با دیگر افراد به دلیل چگونگی پردازش و تبدیل اطلاعات به کلام
تکرار الگوهای رفتاری مشخص که ممکن است با تعاملات اجتماعی و کیفیت زندگی تداخل داشته باشند.
هیچ کدام از دو فرد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم علائم کاملاً یکسانی ندارند.

به طور کلی می‌توان گفت اکثر کودکان علائم اوتیسم را در سنین ابتدایی زندگی نشان می‌دهند. تعداد کمی از کودکان به صورت طبیعی در سنین نوزادی رشد کرده و سپس بین ۱۸ تا ۲۴ ماهگی در یک دوره برگشتی قرار می‌گیرند، این دوره زمانی است که آن‌ها دچار علائم اوتیسم می‌شوند. دو شاخصه مختلف افراد مبتلا به اوتیسم در بزرگسالیASD:
۱- ارتباطات و تعاملات اجتماعی مداوم
۲- الگوهای محدود و تکراری رفتار خاص

 

برخی از مشکلاتی که افراد مبتلا به اوتیسم در بزرگسالی با آن روبه‌رو می‌شوند:

انزوا و مشکلات اجتماعی
مشکلات ارتباطی
مشکلات مالی
نبود حمایت به همراه مراقبت شخصی
بی‌دفاع بودن
مسکن و امکانات بهداشتی ناکافی
کمبود شغل
علائم اوتیسم در بزرگسالی
بزرگسالان مبتلا به اوتیسم، اکثراً با مشکلاتی در روابط و تعاملات اجتماعی مواجه‌اند. در بزرگسالانی که از اوتیسم خفیف رنج می‌برند، ممکن است در ارتباطات پایه مشکلی نداشته باشند، اما در زبان بدن و صورت کمی دچار مشکل هستند.

این افراد لحن صحبت کردن دیگران را درک نمی‌کنند و صرفاً ظاهر حرف‌های اطرافیان را متوجه می‌شوند. آنها با ارتباط چشمی، درک دید و تفکر اطرافیان و ابراز احساسات و همدلی مشکل دارند.

در نتیجه این مشکلات ارتباطی، اکثر بزرگسالانی که دچار اتیسم هستند خیلی اجتماعی نیستند و دوستان زیادی ندارند.

به طور معمول، اوتیسم در کودکان نوپا اغلب به سادگی و درستی تشخیص داده می‌شود، ولی کشف علائم اوتیسم در بزرگسالی به این راحتی نیست.

دانستن در مورد اوتیسم در بزرگسالی می‌تواند، زمینه‌ای باشد جهت اینکه بتوانیم گزینه‌هایی برای راهکارهای درمانی آنها پیدا کنیم.

کودکان اوتیسم وقتی وارد سن بزرگسالی می‌شوند، ممکن است به کمک بیشتری نیاز داشته باشند. در واقع افراد بزرگسالی که با اوتیسم دست و پنجه نرم می‌کنند، بیشتر از کودکان با این اختلال روبرو خواهند بود. در ادامه با برخی از علائم و نشانه‌های اوتیسم در بزرگسالی آشنا می شویم.

فراموش نکنید داشتن ۱ یا ۲ نشانه، برای اینکه فرد را مبتلا به اوتیسم بدانید کافی نیست. اما اگر چندین علامت مختلف از موارد زیر را در فرد می‌بینید، احتمال ابتلا به اوتیسم باشد وجود دارد:

 

علائم اوتیسم: ۱- مشکلات در روابط اجتماعی

یکی از نشانه‌های اوتیسم در بزرگسالی دشواری در برقراری ارتباطات صمیمی و نزدیک با دیگران است. این اختلال می‌تواند توانایی دوست‌یابی این افراد را شدیداً تحت تاثیر قرار دهد.

همچنین آنها در گوش دادن به دیگران و تجزیه و تحلیل فرایندهای محیطی مشکل داشته و دارای محدودیت‌های زبانی در سخن گفتن هستند.

علاوه بر این رفتارهای خاص و غیرعادی آنها باعث محدودیت‌هایی در ایجاد دوستی با دیگران می‌شود. این ویژگی‌ها باعث می‌شود که مبتلایان به اوتیسم نسبت به دوستی چندان راغب نباشند و همیشه در این مورد، عقب‌نشینی کنند.

 

علائم اوتیسم: ۲- مشکلات در روابط عاطفی

همانطور که برقراری روابط اجتماعی و دوستی برای افراد اوتیسم سخت است، ایجاد ارتباطات عاطفی و عاشقانه نیز برای این افراد بسیار دشوار است.

یکی از دلایل آن این است که ادامه دادن ارتباطات منظم و دائمی می‌تواند برای این افراد تقریباً غیر ممکن باشد و روابط عاشقانه در کل نوعی ارتباط منظم و هدف مند است که نیاز به گستره ارتباطی وسیعی دارد.

همچنین شخص مبتلا به اوتیسم در درک ارتباطات غیرکلامی ضعیف است و مهارت‌های مورد نیازی که اغلب برای برقراری رابطه صمیمانه مورد نیاز است نداشته باشد.

علاوه بر آن فرد ممکن است درک درست و بالغی از معیارهای جنسی نیز نداشته باشد. در نتیجه، در شکل‌دهی به روابط عاطفی و عاشقانه و ازدواج نیز موفق عمل نمی‌کند.

آشنایی با نرم افزار نوروگاید

 

علائم اوتیسم: ۳- مشکل در ارتباط غیر کلامی

بسیاری از بزرگسالان مبتلا به اوتیسم در ارتباط غیر کلامی دچار چالش‌های جدی می‌شوند. آنها همچنین در ارتباط چشمی نیز کمترین عملکرد را دارند.

این افراد در خواندن چهره و حالات مختلف افراد دچار مشکل اند و همیشه این احساس را دارند که چیزی را در فرایند ارتباط و تعامل خود گم کرده اند. این افراد به درستی نمی‌توانند دیگران را تعبیر و تفسیر کنند.

 

علائم اوتیسم: ۴- اختلال در پردازش حسی

یکی از نشانه‌های اوتیسم در بزرگسالی وجود اختلال در پاسخ‌گویی به محرک‌های حسی است. این افراد نسبت به محرک‌های مختلف، یا حساسیت کافی را ندارند و یا اینکه حساسیت بیش از اندازه دارند. به این مشکل، اختلال پردازش حسی یا اختلال یکپارچگی حسی می‌گویند.

در واقع آنها در تعامل با محیط و دیگران مشکل دارند. ملاقات با افراد جدید، دریافت اطلاعات حسی جدید مانند بوها، صداها، نورها و انواع ورودی‌های مختلف ادراکی و دیداری می‌تواند باعث مشکلاتی در آنها شود، زیرا افراد «اوتیستیک» قادر به پردازش این ورودی‌های حسی به درستی نیستند.

 

علائم اوتیسم: ۵- نداشتن همدردی

مشکل دیگری که افراد مبتلا به اوتیسم با آن مواجه هستند این است که نمی‌توانند، به درستی با دیگران هم‌دردی کنند و در به اشتراک‌گذاری احساسات خود مشکل دارند.

بسیاری از افراد اتیستیک برای فهمیدن دیدگاه دیگران دچار کشمکش هستند. آنها نمی‌توانند خواسته‌ها یا احساسات و یا افکار دیگران را درک کنند و از نقطه نظر دیگران به موضوعات نگاه کنند.

در نتیجه آنها فاقد حس همدردی و همراهی بوده و برای حضور در اجتماع با چالش‌هایی روبه‌رو هستند، که نشأت گرفته از ناتوانی آنها در مشارکت گروهی و تعامل با دیگران است.

 

علائم اوتیسم: ۶- مشکلات زبانی

بر اساس آمار حدود ۴۰ درصد از افراد مبتلا به اوتیسم کلام ندارند و در حوزه گفتار دچار مشکل هستند، یا اینکه هیچ گاه حرف زدن را یاد نمی‌گیرند.

بنابراین اگر فرد بزرگسالی به طور کامل حرف نزند یا اینکه نتواند به درستی حرف‌زدن خود را مدیریت کند، احتمال دارد به اوتیسم مبتلا باشد.

از نشانه‌های این ناتوانی می‌توان به این موارد اشاره کرد: دشواری در پیگیری یک گفتگو، وجود مشکل در ابراز نیازها و ناتوانی در پردازش تفکرات.

 

علائم اوتیسم: ۷- محدوده علایق کم و غیرعادی

یکی دیگر از نشانه‌های اوتیسم در بزرگسالی دایره‌ی علایق محدود و به نوعی می توان گفت بی‌علاقگی نسبت به موضوعات مختلف است. به عنوان مثال آنها در برخی از زمینه‌های خاص مانند: هوانوردی، مهندسی، ریشه‌شناسی لغات یا تاریخ اطلاعات فراوانی دارند.

این تمرکز بیش از حد بر روی یک موضوع، برای افراد اتیستیک بسیار لذت بخش است، اما همین موضوع می‌تواند چالش‌های بزرگی برای فرد ایجاد کند.

علایق و تمرکز شدید نسبت به یک موضوع خاص باعث درگیری بسیار زیاد ذهنی با آن موضوع می‌شود و عملاً فرد از سایر مسائل غافل می‌مانند و هیچ توجهی به چیزهای دیگر ندارند. همین مسئله باعث محدود شدن تمایلات اجتماعی و ارتباطی فرد با دیگران می‌شود.

 

علائم اوتیسم: ۸- رفتارهای تکراری

تکرار واژه‌ها، جملات و رفتارها در طول روز باعث احساس آرامش در افراد اوتیسمی می‌شود. به نظر می آید که این رفتارهای روتین و قابل پیش بینی فرد را تحت کنترل خود دارد.

این ویژگی نیز یکی دیگر از دلایلی است که مانع از حضور آنها در اجتماع و مکان‌هایی می‌شود که نیاز به برقراری تعامل و ارتباط با سایرین وجود دارد.


پیشنهاد میکنم این مقاله را مطالعه کنید
درمان اوتیسم با ۴ شیوه مهم و تاثیر گذار

 

علائم اوتیسم: ۹-تأکید بر عادت‌ها

بزرگسالان اوتیسمی نمی‌توانند از عادت‌های روزمره‌ی خود دست بردارند و وقتی که در برنامه شان تغییر کوچکی رخ دهد، دچار اضطراب شدیدی می‌شوند. برای مثال یک بزرگسال مبتلا به اوتیسم ممکن است به راحتی قادر به پیروی از یک برنامه سفر و جمع‌آوری وسایل مورد نیاز سفر نباشد. میل آنها به تکرار و عادت‌ها به این شکل بروز می‌یابد:

  • بی‌میلی و بی‌علاقگی نسبت به سفر
  • ناتوانی در رفتن به رستوران‌های جدید و امتحان‌کردن غذاهای متنوع
  • پای‌بندی به برنامه‌ای ثابت در هر روز
  • احساس ناراحتیدر هنگام خارج‌شدن از برنامه‌های روزانه و عادت‌های همیشگی
  • ناراحتی در هنگام تغییر کردن برنامه‌ها

علائم اوتیسم : ۱۰- اضطراب:

آمارها نشان می‌دهد بیش از ۷۰ درصد از افراد اتیسمی با مشکلات خواب دست به گریبان اند و این می‌تواند به دلیل مشکلات حسی افراد اتیستیک باشد. در واقع اوتیسم در بزرگسالی با مشکلات خواب و اضطراب همراه است.

اضطراب یکی از مشکلات شایع در میان بزرگسالان مبتلا به اوتیسم است. این اضطراب ممکن است شامل این موارد شود: اختلال در توجه و تمرکز، مشکل در کنترل خلق و خو، اشتغال ذهنی به یک موضوع و افسردگی.

نوشته شده در دیدگاه‌تان را بنویسید

روش تشخیص اوتیسم

تشخیص اوتیسم

در واقع برای تشخیص اوتیسم هیچ آزمون خاص و یا آزمایش پزشکی مانند آزمایش خون و یا تصویربرداری و… وجود ندارد. و متخصصان برای تشخیص اختلال اوتیسم به رفتار و سیر پیشرفت کودک بر اساس مایل استون‌های استاندارد توجه می‌کنند.

در سری مقالات قبل درباره‌ی این صحبت کردیم که اوتیسم چیست؟ و با انواع اوتیسم آشنا شدیم. نگاهی به میزان شیوع این بیماری و علت‌های به وجود آمدن و علائم آن انداختیم. در این مقاله نیز با روش تشخیص اوتیسم آشنا خواهید شد. سری مقالات قبل را از طریق لینک‌های زیر می توانید مطالعه کنید.

  • اوتیسم چیست؟
  • علت اوتیسم چیست؟
  • علائم اوتیسم

در حقیقت می‌توان گفت تشخیص اوتیسم به طور قطعی بر عهده متخصصین مغز و اعصاب، اعصاب و روان، متخصصین اطفال، متخصصین رشد، فیزیوتراپیست‌ها و مهم‌تر از همه آسیب شناسان گفتار و زبان است.

پزشکان این اختلال را در دوران کودکی و قبل از ۳ سالگی از طریق گزارشات والدین از رفتارها، مشاهدات و رد سایر بیماری‌ها و مشکلات، تشخیص می‌دهند.

اما شما به عنوان والدین لازم است، به رفتارهای کودک خود دقت کرده و تا جایی که ممکن است وجود این اختلال را در کودک خود هر چه سریع‌تر تشخیص دهید.

هدف اصلی تشخیص زود و به هنگام اوتیسم، استفاده از روش‌های مختلف درمان، افزایش توان ارتباطی و مهارت‌های زندگی روزمره، کاهش مشکلات رفتار مانند جرح خویشتن و پرخاشگری بیماران است.

برای رسیدن به این اهداف روان درمانگر معمولاً از روش شرطی‌سازی کنشی استفاده می‌کنند. همچنین در موارد شدید بیماری، داروهای ضد روان پریشی در کاهش رفتارهای پرخاشگرانه فرد مبتلا به اوتیسم تجویز می‌شوند.

 

تشخیص اوتیسم

اوتیسم را از ۱۸ ماهگی و در مواردی می‌توان در ماه‌های پایین‌تر نیز تشخیص داد. اما تشخیص قطعی در سن ۲ سالگی توسط یک متخصص آشنا به غربال و تشخیص اوتیسم اتفاق می‌افتد.

ولی با این حال ممکن است تشخیص اوتیسم تا سن رفتن کودک به مدرسه به تعویق افتد و این تاخیر در تشخیص می‌تواند آسیب‌های جبران ناپذیری را برای کودک به همراه داشته باشد. تشخیص اوتیسم در دو مرحله صورت می‌گیرد:

 

غربالگری فرآیند رشد
غربالگری فرایند رشد یک بررسی کوتاه مدت است که مشخص می‌کند، ایا کودک مهارت‌های اساسی را در زمان مشخص به دست آورده است و یا اینکه دچار تاخیر در آنها است.

در این فرایند ارزیاب از والدین سوالاتی را می‌پرسد و در مواقعی نیز با بازی با کودک مهارت‌های او و سطح یادگیری او را مورد بررسی قرار می‌دهد و همینطور کلام، رفتار و حرکت او را مورد سنجش قرار می‌دهد. این غربالگری بایستی در ماه‌های ۱۸، ۹ و ۲۴ ماهگی صورت پذیرد.

در سن ۹ ماهگی غربال بایستی برای کودکانی که زودرس یا کم وزن هستند و یا خواهر با برادر دارای اوتیسم دارند و یا وقفه‌ای در فرایند رشد آنها به وجود آمده الزاماً صورت پذیرد.

 

ارزیابی جامع تشخیص اوتیسم

این بررسی شامل ارزیابی دقیق کودک و مصاحبه با والدین است و می‌تواند شامل ارزیابی شنوایی، بینایی، حسی، و حتی آزمایشات ژنتیک گردد.

در این مرحله می‌توان از تست‌های استاندارد تشخیص اوتیسم شاملADI-R و ADOS-Gو گارس (GARS) استفاده نمود.

 

ضوابط تشخیص اتیسم

تشخیص اوتیسم به بر اساس مکانیزم خاصی نیست، بلکه بر پایه رفتار افراد است. وجود حداقل ۶ مورد از مواردی که در بندهای اول و دوم و سوم توصیف شده‌اند، لااقل دو مادّه از بند اول و یک مادّه از هر یک از بندهای دوم و سوم الزامی است.

اختلال کیفی، در تعامل‌های اجتماعی با توجه به وجود دست کم ۲ عنصر از عناصری که در پی می‌آیند:
اختلال بارز در به کار بردن رفتارهای غیر کلامی متعدّد، مانند تماس چشمی، حالت چهره، وضع بدنی و حرکت‌ها به منظور تنظیم تعامل‌های اجتماعی.
ناتوانی در ایجاد روابط با همسالان به تناسب سطح تحول.
فقدان تمایل خودانگیخته به تقسیم کردن شادی‌ها، رغبت‌ها یا موفقیّت‌های خود با دیگران (برای مثال نشان ندادن، نیاوردن یا اشاره نکردن به اشیای مورد علاقه خود).
فقدان تقابل هیجانی یا اجتماعی.

اختلال ارتباطی که بر اساس وجود دست کم یکی از عناصر زیر برجسته می‌شود:

تأخیر یا فقدان کامل تحوّل زبان گفتاری (بدون آنکه با کوشش برای جبران آن از طریق شیوه‌های دیگر مانند حرکت یا حالت‌های چهره، همراه باشد.)
در افرادی که به قدر کافی از گفتار متناسب برخوردارند، اختلال بارز در آغاز یا حفظ جریان محاوره با دیگری.
استفاده قالبی و تکراری از زبانیا وجود زبان غیرمعمولی.
فقدان بازی‌های تخیّلی (وانمود کردن) متنوّع یا بازی‌های تقلیدی اجتماعیمتناسب با سطح تحوّل.
محدود، تکراری یا قالبی بودن رفتارها، رغبت‌ها و فعالیت‌ها با توجه به وجود دست کم یک مورد از عناصر زیر نشان داده می‌شود:
دل‌مشغولی متمرکز بر یک یا چند کانون رغبت یکنواخت و محدود که از نظر شدت یا جهت، نابهنجار است.
چسبندگی ظاهراً انعطاف‌ناپذیر به عادت‌ها
اطوارگری‌های حرکتی قالبی و تکراری (مانند به هم زدن یا پیچ دادن دست‌ها یا انگشتان، یا حرکت‌های پیچیده تمامی بدن).
دل‌مشغولی دایم نسبت به برخی از اجزای اشیا.

پیشنهاد میکنیم ان مقاله را مطاعه کنید: علائم اوتیسم در بزرگسالان

روش‌های تشخیص اوتیسم

۱. مشکلات گفتاری


مثلاً ممکن است کودک دارای اوتیسم هرگز حرف نزند. یا اینکه در اغلب مواقع یک عبارت خاص را بارها و بارها تکرار کند.
پزشک معمولاً بررسی می‌کند که کودک به صدا، لبخند و سایر حرکات اطرافیان چگونه پاسخ می‌دهد و آیا مشکل یا تاخیر در صحبت کردن دارد و ممکن است شنوایی‌سنجی برای کودک پیشنهاد شود.
کودکان مبتلا به اوتیسم در اکثر مواقع در نهایت صحبت خواهند کرد، اما ایجاد گفتگو برایشان سخت است. همچنین ممکن است به صورت آهنگین یا شبیه روبات صحبت کنند.

۲. مهارت‌های اجتماعی ضعیف


مثلاً ممکن است کودک شما توانایی برقراری تماس چشمی را نداشته باشد. افراد دارای اتیسم ممکن است برای تشخیص احساسات دیگران مانند درد و غم به زمان بیشتری نیاز داشته باشند و به سختی این احساس را در دیگران تشخیص دهند.
این اختلال از مهمترین علائم اوتیسم است که شامل عدم تماس چشمی با دیگران، تمرکز طولانی مدت روی یک شی و نادیده گرفتن اطرافیان می باشد.

 

۳. محدودیت در علاقه‌مندی‌ها


به عنوان مثال، کودکانِ کوچک‌تر به جای بازی کردن با همه‌ی اسباب بازی‌ها، تنها بر بخشی از آن تمرکز می‌کنند.
کودکان بزرگ تر و بزرگسالان دارای اتیسم ممکن است تنها به موضوعات خاصی علاقه نشان دهند.
همچنین ممکن است این کودکان دارای رفتارهای تکرار شونده، به صورت غیر معمول و بیش از اندازه باشند.

 

روش‌های نوین پزشکی در تشخیص اتیسم

در حال حاضر مرکز کنترل و پیشگیری امریکا و دیگر متخصصین، تشخیص قطعی و درست اوتیسم را با روش‌های مشاهده‌ای و با استفاده از تست‌های استاندارد ممکن و صحیح عنوان می‌کنند.

اما محققان دانشگاه وارویک انگلستان در سال ۲۰۱۸ آزمایش خونی را طراحی نموده اند که می‌تواند با دقت ۹۲ درصد اوتیسم را مورد تشخیص قرار دهد.

این دانشمندان ارتباطی را میان آسیب‌های پروتئینی موجود در پلاسمای خون افراد اوتیسم مشاهده نمودند که می‌تواند به نوعی معرف خون فرد دارای اوتیسم باشد.

این شیوه تشخیص هنوز مورد تایید قرار نگرفته است و مخالفانی دارد که با دلایل خود می توانند این رویکرد تشخیصی نوین را زیر سوال ببرند.

در آزمایشی مشابه بر روی خون افراد دارای اوتیسم مشخص گردیده است که ۹۴ درصد از کودکان دارای اوتیسم دارای اشتراکاتی در نسبت‌های غیر معمول اسیدهای آمینه اند و این فاکتور را به عنوان معیار در تست خود مشخص نموده‌اند.

بررسی‌های دیگر سال ۲۰۱۹ که بر روی نشانگرهای زیستی اوتیسم کار نموده است نیز اسیدهای آلی موجود در ادرار را برای تشخیص اوتیسم استفاده نموده و در این آزمایش نیز عنوان می‌گردد که نتایج نوید بخشی برای این نوع تشخیص نیز وجود دارد که نیازمند تحقیقات بیشتر در آینده است.

باز هم در سال ۲۰۱۹ ازمایشی بیولوژیک به نام کلاریفای ابداع گردید که با استفاده از تست بزاق دهان و با استفاده از RNA اقدام به تشخیص اختلال اوتیسم می‌کند.

نوشته شده در دیدگاه‌تان را بنویسید

علت اوتیسم چیست؟

علت اوتیسم

اوتیسم اختلال پیچیده‌ای است که طیف وسیعی از مشکلات رفتاری را شامل می‌شود، به همین دلیل علت اوتیسم نیز پیچیده بوده و به راحتی نمی‌توان علت بروز آن را به یک فاکتور ثابت نسبت داد.

 

در مطلب قبل درباره اینکه اوتیسم چیست، برای آشنایی بیشتر با این اختلال، انواع و میزان شیوع آن در مقاله اوتیسم چیست؟ صحبت کردیم. در این مقاله به علت‌های بروز این اختلال می‌پردازیم.

اوتیسم، یک اختلال رشدی مغزی بوده، که ایجاد اختلال در بخش‌هایی از مغز که مسئول تفسیر پیام‌های دریافتی از اندام‌های حسی و پردازش گفتار در مغزاست، منجر به اوتیسم می‌شود.

این اختلال باعث آسیب در تعاملات اجتماعی و ارتباط و همچنین بروز رفتارهای تکراری و ویژه می‌شود. اوتیسم بسیاری از بخش‌های مغز را تحت تأثیر قرار می‌دهد و این که چطور این اتفاق رخ می‌دهد، هنوز به درستی درک نشده است.

همچنین بعضی مطالعات در افراد اتیسم، ناهنجاری‌هایی در چندین ناحیه مغزی شامل مخچه، آمیگدال (بادامه) و هیپوکامپ را نشان داده‌اند.

علت اوتیسم هنوز شناخته شده نیست و نمی‌توان یک دلیل خاص برای آن مشخص کرد. با توجه به پیچیدگی این اختلال و این حقیقت که علائم طیف اوتیسم و شدت آن متفاوت است، احتمالاً دلایل زیادی برای آن وجود دارد.

هم ژنتیک و هم محیط ممکن است، در به وجود آمدن اوتیسم نقش داشته باشند و هر کدام به تنهایی یا به صورت ترکیبی می‌توانند علت اوتیسم باشند.

 

علت اوتیسم چیست؟

در ابتدا علت اوتیسم را ژنتیک و نقایص آن معرفی می‌کردند. اما با روند رو به رشد شیوع اختلال اوتیسم و ضروری بودن مسئله پیشگیری از آن ضرورت شناخت علل اوتیسم بیشتر احساس شد و با بررسی‌های بیشتر پژوهشگران مشخص شد که باید به محیط و علل زیست محیطی توجه بیشتری نمود.

امروزه نقایصی در ژن‌های برخی افراد داری اوتیسم شناسایی گردیده است. در حقیقت اوتیسم یک نشانه ژنتیکی قوی دارد، که البته بسیار پیچیده است و به وسیله تقابل بین ژنی (گروهی از ژن‌ها) یا گاهی جهش ژنی ایجاد می‌شود.

کودکانی که خواهر یا بردار یا والدی با ASD دارند در معرض خطر بالاتری هستند. همچنین دوقلوها بیشتر دچار این بیماری می‌شوند، تا کودکانی که یک برادر و خواهر اوتیسم دارند.

امروزه محققان به بررسی این موضوع می‌پردازند، که چه چیزی می‌تواند منجر به این تغییرات و دگرگونی‌های ژنتیک گردد و مشخص شده است تاثیر آلاینده‌های زیست محیطی و تخریبی که در محیط زندگی انسان به وجود آمده نقش بسزایی در آن ایفا می‌کند.

امروزه دیگر عنوان می‌شود که در حدود ۶۲ درصد علل زیست محیطی و ترکیب آن با عوامل ژنتیک می‌تواند منجر به اوتیسم گردد.

از دیگر علل این بیماری می‌تواند به آسیب‌های اولیه در دوره رشد مرتبط باشد، که این عوامل شامل: فلزات سنگین موجود در جو، حشره کش‌ها و واکسینه دوران کودکی می‌باشد، که البته فرضیه واکسینه به‌طور زیستی رد شده است.

همچنین عواملی مانند، عفونت‌های ویروسی، رشد مغزی، رژیم غذایی، تغییرات مجرای گوارشی، سموم، مسمومیت با جیوه، عدم استفاده از ویتامین‌ها و املاح نیز در رابطه با علت اوتیسم بیان شده است.

علاوه بر این‌ها عواملی مانند عوارض و مشکلات دوران بارداری و سن بالای پدر یا مادر احتمال ابتلای کودکان به اوتیسم را بالا می‌برد. همچنین وقتی یک زن باردار داروهای خاصی مانند داروهای دیابت و مُسکن‌ها را مصرف کند و یا دچار چاقی مفرط است، احتمال ابتلای کودک او به اوتیسم بالا می‌رود.

 

علت اوتیسم و ژنتیک

به دلیل این که بیماری اوتیسم سابقه‌ی خانوادگی دارد، محققان فکر می‌کنند ترکیب خاصی از ژن‌ها علت ایجاد اوتیسم در کودک است. اما عواملی مانند سن بالای پدر یا مادر احتمال ابتلای کودکان به اوتیسم را بالا می‌برد.

برخی بررسی‌ها می‌گویند احتمال به ارث رسیدن اوتیسم از خانواده مادری بیشتر از خانواده پدری است. همچنین مشاهده شده است در خانواده‌هایی که یک کودک مبتلا به اوتیسم وجود دارد، خطر اینکه کودکی دیگر با این بیماری داشته باشند بیشتر است.

به نظر می‌رسد که چندین ژن متفاوت در اختلال طیف اوتیسم یا درخودماندگی نقش دارند. حدود ۱۰ % از کودکان مبتلا به ASD دارای یک اختلال ژنتیکی قابل شناسایی، مانند سندرم شکننده ایکس، اسکلروزیس سلولی، سندرم دان و اختلالات کروموزومی هستند.

در کودکان، تغییرات ژنتیکی (جهش) ممکن است خطر اختلال طیف اوتیسم را افزایش دهد. ژن‌ها ممکن است بر توسعه مغز یا نحوه ارتباط سلول‌های مغز تأثیر بگذارند یا شدت علائم طیف اوتیسم را تعیین کنند. بعضی از جهش‌های ژنتیکی به ارث برده می‌شوند، در حالی که برخی به صورت خود به خود ایجاد می‌شوند.

 

اوتیسم و عوامل محیطی

 

در حال حاضر پژوهشگران در حال تحقیقات هستند، که تاثیر عواملی از قبیل عفونت‌های ویروسی، مشکلات دوران بارداری یا آلاینده‌های هوایی را در تحریک اختلال طیف اوتیسم دریابند.

در معرض سموم و آلودگی هوا قرار گرفتن به عنوان یکی از علل اوتیسم مطرح شده است. مثلاً مناطق خاصی از زمین ممکن است به علت وجود سموم خاص به بروز اوتیسم بیانجامد. مثلاً افزایش اوتیسم در مناطق خاصی از ژاپن را به علت سم منتقل شده از ماهی می‌دانند.

یکی از این مواردی که دانشمندان در زمینه علت اوتیسم بر آن متمرکز شده‌اند، آلاینده‌های محیط زیست و از جمله آنها آلاینده‌های هوا است.

دلیل بررسی علل زیست محیطی را می‌توان به رشد فزاینده و همزمان اختلال اتیسم و آلاینده‌ها مرتبط دانست. گرم شدن کره زمین در اثر آلاینده‌های هوا و از بین رفتن گونه‌های زیستی در اثر آلودگی می‌تواند نشان دهنده دلایلی باشد که این آلاینده‌ها می‌توانند همان حلقه گمشده‌ای باشند که دانشمندان در زمینه علت‌یابی اختلال طیف اتیسم سال‌هاست به دنبال آن هستند.

همچنین محققان به این نتیجه رسیدند زنانی که هنگام بارداری در معرض یا در نزدیکی سموم یا کودهای شیمیایی قرار دارند یا در مزارعی کار یا زندگی می‌کنند که از این سموم استفاده می‌کنند، به احتمال بیشتری فرزندانی اوتیسمی به دنیا می‌آورند.

با توجه به نتایج پژوهش‌ها احتمال اینکه کودک این مادران به اوتیسم مبتلا شود، دو سوم بیشتر از فرزند مادرانی است که در دوره بارداری در معرض این سموم قرار نداشته‌اند.

 

مصرف داروهای خاص در دوران بارداری

 

استفاده از برخی داروها و مواد شیمیایی در زمان بارداری می‌تواند یکی دیگر از علت‌های اوتیسم باشد و ریسک اوتیسم را بالا ببرد. وقتی یک زن باردار داروهای خاصی مانند داروهای دیابت، داروهای ضد تشنج و مُسکن‌ها را مصرف کند، احتمال ابتلای کودک او به اوتیسم بالا می‌رود.

همچنین کودکان، زنان بارداری که سابقه مصرف مواد مخدر و مشروبات الکلی داشته باشند، یا در معرض مواد شیمیایی خاص قرار گیرند نیز شانس ابتلای فرزند به اوتیسم را افزایش می‌دهند.

محققان می‌گویند نوزادانی که داخل رحم مادر در معرض برخی از داروهای خاص از جمله والپروئیک اسید و تالیدومید قرار دارند و یا مصرف بیش از حد ویتامین‌ها و آهن دوران بارداری در حدی که سبب و مسمومیت جنین با این مواد شود، خطر ابتلا به اوتیسم در آن‌ها بسیار افزایش می‌یابد.

مصرف داروهای ضد انعقاد در دوران بارداری، ابتلای مادر به اختلالات متابولیک مانند دیابت و چاقی در دوران بارداری نیز در ابتلای نوزاد به اوتیسم موثر است.

 

دیابت و فقر آهن در مادر

 

کمبود آهن می‌تواند خطر اوتیسمی شدن کودک را تا پنج برابر بالا ببرد. علاوه بر مادران کم خون مادران دیابتی هم احتمال دارد فرزندی اوتیسمی به دنیا بیاورند.

بر اساس نظرات محققان فرزند مادرانی که از هفته ۲۶ بارداری به بعد به دیابت بارداری دچار می‌شوند، ۶۳ درصد بیشتر از دیگران در معرض ابتلا به بیماری اوتیسم قرار می‌گیرد.

 

سن بالای پدر و مادر

سن بالای پدر یا مادر نیز از عوامل دیگری است که شانس ابتلای کودکان به اوتیسم را افزایش می‌دهد. تولد کودکان اوتیسمی ممکن است مربوط به جهش‌های ژنتیکی باشد، که با افزایش سن پدر و مادر از طریق اسپرم و تخمک آن‌ها این اتفاق می‌افتد.

بالا رفتن سن مادر از ۴۰ سال خطر اوتیسمی شدن کودکش را تا ۱۵ درصد افزایش می‌دهد، اما محققان می‌گویند مادرانی که بیش از اندازه کم سن و سال هستند هم نمی‌توانند بچه‌های سالمی را به دنیا بیاورند.

بیماری اوتیسم از جمله اختلالاتی است که پیر بودن اسپرم‌های پدر می‌تواند خطر ابتلا به آن را بیشتر کند، در واقع احتمال بروز این بیماری در فرزندان پدران بالای چهل سال شش برابر پدران با سن زیر ۳۰ سال است.

اختلاف سنی والدین هم در سالم بودن یا اوتیسمی شدن کودک تاثیرگذار است. بر اساس نظر محققان والدینی که اختلاف سنی زیادی با یکدیگر دارند، بیشتر احتمال دارد که فرزندی اوتیسمی به دنیا بیاورند.

پیشنهاد میکنیم ان مقاله را مطاعه کنید: کاردرمانی اوتیسم

 

علت اوتیسم و نقص آنزیمی

در برخی موارد اوتیسم به دلیل یک اختلال متابولیک مادرزادی ناشی از عدم حضور یک آنزیم و یا ابتلا به سرخجه رخ می‌دهد.

تحقیقات انجام شده نشان می‌دهد در برخی موارد اوتیسم به دلیل برخی اختلالات مانند اسکلروز، سل ریوی، سرخجه درمان نشده، فنیل کتو نوریا، آنسفالیت و مننژیت به عنوان عوامل مستعد کننده این بیماری می‌باشد.

 

شرایط بارداری و زایمان

نوزادان زودرس متولد شده پیش از ۲۶ هفتگی خطر بیشتری برای ابتلا به اوتیسم دارند و البته این نوزادان همراه با وزن کم به دنیا می ایند که این مورد نیز از موارد افزایش ریسک اوتیسم می‌گردد.

فاصله بین بارداری‌ها اگر کوتاه باشد می‌تواند شرایط رحم مادر برای بارداری و پذیرایی مناسب از جنین را به خطر انداخته و ریسک اوتیسم را افزایش دهد.

همچنین تغذیه مادر نیز می‌تواند یک فاکتور مهم برای این ریسک باشد هرچه تغذیه مادر نامناسب‌تر و عاری از غذاهای طبیعی و ارگانیک باشد می‌تواند خطر را بیشتر و بیشتر کند.

 

اوتیسم و سایر اختلالات

کودکانی که دارای شرایط پزشکی خاص هستند بیشتر احتمال دارد در معرض اوتیسم قرار داشته باشند.

برای مثال سندروم ایکس شکننده (اختلالی ارثی که باعث اختلالات ذهنی می‌گردد)، اسکلروزتوبروز (شرایطی که منجر به تومورهای خوش‌خیم در سیستم مغزی عصبی می‌گردد)، سندروم رت (بیماری ژنتیکی مختص دخترها که باعث رشد کند مغز می‌گردد) و ناتوانی ذهنی.‌

نوشته شده در دیدگاه‌تان را بنویسید

درمان اوتیسم با نوروفیدبک

درمان اوتیسم با نوروفیدبک

امروزه یکی از جدیدترین و پرکاربردترین روش‌ها‌ برای کنترل این اختلال است. تحقیقات نشان می دهد با استفاده از نوروفیدبک می توان، به تدریج کاهش عوارض بیماری در اوتیسم را به دست آورد.

در روش نوروفیدبک اختلال فرد مبتلا به اوتیسم بدون عوارض جانبی بهبود میابد. در این مطلب با اوتیسم و تاثیر درمان آن با نوروفیدبک آشنا خواهید شد.

جهت آشنایی با نوروفیدبک، قبل از مطالعه ی این مقاله روی واژه ی نوروفیدبک کلیک نمایید.

 

آشنایی با اوتیسم و علائم آن

برای شروع آشنایی با تاثیر درمان نوروفیدبک بر اوتیسم بهتر است، ابتدا با اوتیسم بیشتر آشنا شویم و به مفهوم اوتیسم و علائم آن بپردازیم.

چالش های نگهداری و آموزش کودکان اوتیستیک

اگر فرزند مبتلا به اوتیسم دارید مطمئناً با چالش‌های فراوانی هنگام نگهداری و آموزش این کودکان مواجه هستید.

  • نحوه مواجهه و آموزش این کودکان متفاوت از کودکان معمولی است.
  • آنها نمی توانند به همان آسانی که بقیه کودکان با دنیای بیرون ارتباط برقرار می کنند، با دنیای اطرافشان ارتباط بگیرند.
  • روش یادگیری آنها با کودکان معمولی متفاوت است و گاهی رفتارهای غیرمعمول، عجیب یا حتی پرخاشگرانه دارند.

اما این تفاوت‌ها دلیل بر این نیست که آنها آموزش نبینند، رشد نکنند و در جهت استعدادهای خود موفق نباشند.

بزرگ کردن کودکی که مبتلا به اختلال درخودماندگی یا اوتیسم است، می‌تواند از لحاظ جسمی و روحی خسته ‌کننده و طاقت فرسا باشد. اما یاد گرفتن نحوه برخورد، آموزش و درمان این کودکان می تواند کار را راحت می کند.
اگر چه اوتیسم به نظر یک بیماری غیر معمول می آید. اما تحقیقات اخیر نشان می دهد، شیوع اوتیسم تا بیست مورد در هر ده هزار تولد است. این اختلال همچنین در پسران شایع‌تر از دختران است. فراوانی تشخیص این بیماری در طی ۲۰ سال گذشته افزایش یافته است.این مشخص نیست که آیا واقعا این بیماری بیشتر از قبل شایع شده یا تشخیص آن به قدری پیشرفته کرده که حتی افرادی که درصد کمی از این مشکل را دارند نیز شامل می‌شود.

 

معنی لغوی اوتیسم یا درخودماندگی 

  • واژه اوتیسم، از دو بخش اوتوس یعنی خود و ایسم یعنی گرایش تشکیل شده ‌است. اوتیسم یعنی خودگرایی و عدم توجه به محیط اطراف.
  • این واژه، در اصل یک واژه ی یونانی است.
  • اوتیسم یا درخودماندگی نوعی اختلال رشدی (از نوع روابط اجتماعی) است، که در سه سال اول زندگی کودک نمایان می‌شود.
  • در واقع این بیماری نوعی اشکال در کارکرد مغز است. اوتیسم با تأثیر روی مغز کودک، او را در رفتارهای اجتماعی و مهارت ارتباط برقرار کردن دچار مشکل می کند.
  • به کسانی که این اختلال را دارند اوتیستیک یا درخودمانده گفته می‌شود.
  • در این اختلال عموما فرد رفتارهای ارتباطی و کلامی غیر طبیعی دارد.
  • اوتیسم، ارتباط با دیگران و دنیای خارج را برای این کودکان دشوار می‌کندو در یک جمله می توان گفت هستهٔ مرکزی مشکلات در اوتیسم، اختلال در ارتباط است.

 

علائم اوتیسم

افراد مبتلا به اوتیسم به طور کلی سه نوع علامت را نشان می دهند:

۱- روابط اجتماعی ضعیف

۲- مشکلاتی در ارتباط کلامی و غیرکلامی

۳- علائق و فعالیت‌های محدود و یا تکراری.

علائم و شدت اوتیسم بسیار متفاوت است، اما یک سری نشانه ها در اغلب آنها وجود دارد. از جمله:

  • ناتوانی در برقراری ارتباط اجتماعی
  • پاسخ‌های غیرمعمول به افراد
  • دل‌بستگی به اشیاء
  • مقاومت در مقابل تغییر
  • حساسیت به نور و صدا
  • سکوت
  • خودآزاری و پرخاشگری
  • حالات و حرکات غیرعادی بدن یا صورت
  • رفتارهای تکراری
  • پرهیز از برقراری تماس چشمی
  • به تاخیر افتادن یادگیری حرف زدن

 

از دیگر علائم اوتیسم، لحن یکنواخت می باشد. همچین ممکن است در حواس پنجگانه این کودکان نیز حساسیت‌های غیر معمول دیده شود. بسیاری از کودکان مبتلا به اوتیسم در تمام طول عمر اصلا صحبت نمی کنند و در سکوت به سر می برند. علاوه بر این محدودیت علایق و داشتن رفتارهای تکراری همواره وجود دارد.

شخص مبتلاء به اوتیسم امکان دارد یکی یا همه این علائم را با شدت های مختلف از خود نشان دهد. گرچه اختلال اوتیسم درمان ندارد، ولی شناسایی آن در سنین کودکی اهمیت بسیاری دارد. زیرا هرچه آموزش های ویژه سریعتر به آنها داده شود، امکان بهبود آن ها بیشتر می شود.

 

درمان اوتیسم با نوروفیدبک

  • هر چند تا کنون هیچ درمان قطعی‌ برای مبتلایان به اوتیسم پیدا نشده ‌است اما استفاده از درمان‌های مناسب و توانبخشی به این کودکان در بازه طولانی مدت می‌تواند به بهبود علائم این اختلال کمک کند.
  • اقدام به درمان زود هنگام می‌تواند به طور چشمگیری به کودکان مبتلا به اوتیسم کمک کند تا مهارت‌هایی بیاموزند.
  • به تازگی در کنار مداخلات زیست پزشکی و روان درمانی، علاقه به استفاده از روش های غیر تهاجمی مانند روش های نوروفیدبک به وجود آمده است.
  • نوروفیدبک با تغییر فعالیت مغزی منجر به تغییر رفتار در فرد مبتلا به اوتیسم می‌شود. این یک روش درمانی ایمن است، که موجب رشد و تغییر در سلول‌های مغزی خواهد شد. بر اساس نتایج به دست آمده از پژوهش ها، اثر  نوروفیدبک در عملکرد اجرایی در کودکان اوتیسمی بالا بوده است. این روش یک ابزار قدرتمند جهت بهبود علائم در افراد اتیسمی است.
  • کیفیت زندگی آنها و خانواده شان را بهبود می دهد. به علاوه نه تنها عملکرد سطح قشر مغز را بهبود می بخشد، بلکه فرد خود کنترلی را هم یاد می گیرد.
  • این وسیله هیچ عوارض جانبی طولانی مدت ندارد و نتایج ماندگاری را به دنبال دارد.

 

اثر درمان اوتیسم با نوروفیدبک

مقایسه

در مقایسه با اکثر درمان‌ها از جمله مداخلات دارویی، نوروفیدبک دارای دوره‌ی درمان کوتاه بوده و تاثیر آن بر بهبود امواج و روابط مغزی بیشتر است. نوروفیدبک ابزار امیدبخشی است که روی امواج مغزی در سطح کورتیکال اثر می‌گذارد و کمک می کند تا کودک کوهرنس و ریتم مو را در مغز خود کاهش بدهد و عملکرد آن را بهبود ببخشد.

نقشه مغزی و تشخیص اوتیسم

نتایج ثبت نقشه مغزی مراجعان دارای اوتیسم، حاکی از فعالیت بسیار  امواج دلتا و تتا در نواحی پیشانی مغز است. مشاهده الگوهای QEEG در بیماران اوتیسم نشان دهنده این است که مغز یک کودک دارای اوتیسم، در برخی از نواحی کامل رشد نکرده است.
تحقیقات نشان می دهد، استفاده از نوروفیدبک می‌تواتد منجر به تغییرات قابل توجهی در فعالیت مغز شود و این تغییرات از طریق نقشه ی مغزی یا الکتروانسفالوگرافی کمی قابل مشاهده است. همچنین رفتارهای حرکتی کودکان مبتلا به اوتیسم نیز دستخوش تغییرات می شود.
نوروفیدبک همچنین می تواند باعث افزایش توجه، بهبود سطح عملکرد آن ها در تحصیل شده و IQ آن ها را افزایش دهد. مطالعات دیگر نیز نشان می دهد کودکان مبتلا به اوتیسم پس از درمان با نوروفیدبک، رفتار، مهارت‌های اجتماعی و کنترل عملکرد اجرایی بهتری را نشان دادند.