نوشته شده در دیدگاه‌تان را بنویسید

واکر چیست؟ با انواع مختلف واکر آشنا شوید.

واکر

از دست دادن قدرت حرکت یکی از مسائلی است، که افراد سالخورده، بیمار و معلول با آن روبرو می‌شوند. واکر یکی از ابزارهایی است که به آنها برای حرکت کردن کمک می‌کند. در این مطلب با هم ببینیم واکر چیست؟ و با انواع واکر و نکات مهم جهت خرید آن آشنا شویم.

در جامعه افرادی وجود دارند که به دلایل مختلف مانند سانحه، مادرزادی، کهولت سن، بیماری‌های مختلف، سکته قلبی یا مغزی و… نمی‌توانند به درستی راه بروند و یا در حین راه رفتن تعادل خود را از دست می‌دهند. واکرها وسیله‌ای هستند که می‌توانند به این افراد کمک بسیاری کنند.

همچنین پیری باعث تغییر وضعیت و حرکت استخوان‌ها، عضلات و مفاصل، مشکلات پزشکی مانند بیماری قلبی، آرتریت، آلزایمر و انواع معلولیت‌های جسمی منجر به ضعف و از دست دادن تدریجی تحرک می‌شود.

زمانی که فرد دیگر نمی‌تواند به راحتی راه برود، استقلال خود را از دست می‌دهد. برای غذا خوردن، حمام رفتن و بسیاری از فعالیت‌های دیگر ممکن است به دیگران وابسته شود.

این اتفاق ناراحت کننده می‌تواند به انزوا و افسردگی فرد منجر شود. اما وسایلی مانند واکرها باعث می‌شوند، تا فرد نیاز به کمک دیگران نداشته باشد. واکرها (Walker) ثبات بیشتری نسبت به استفاده از عصا دارند.

 

واکر چیست ؟

واکر یکی از وسایل مهم و در واقع فریم‌هایی برای کمک به راه رفتن افراد سالمند، معلول، بیمار و یا افراد در حال بهبودی بعد از عمل جراحی است، که در هنگام پیاده روی به پشتیبانی و کمک اضافی احتیاج دارند.

واکر در بیمارانی به کار می رود که قدرت عضلات اندام تحتانی و در واقع قدرت و توانایی راه رفتن در آنها کم شده باشد، یا نتواند در هنگام ایستاده تعادل خود را حفظ کند و… همچنین مواقعی که دامنه حرکتی مفصل ران یا زانو یا مچ پای آنها کم شده، درد و یا ناپایداری مفصلی دارند و یا اختلال در تعادل دارند این وسیله می‌تواند برای آنها کمک کننده باشد.

در بسیاری از بیماران پزشک اجازه راه رفتن بر روی اندام مشکل‌دار را تا مدتی نمی‌دهد، از طرفی در بعضی از بیماران نیز بسیار مهم است که بعد از درمان آسیبی که به اندام تحتانی یا لگن آنها رسیده یا عمل جراحی که برای آنها انجام شده، هرچه زودتر راه بروند.

بنابراین در این مدت بیمار باید از واکر یا عصا استفاده کند. واکرها به دلیل داشتن چهار پایه، نسبت به عصا در حفظ تعادل کمک بیشتری می‌کنند و پایدارتر هستند.

 

بیشتر واکرها از فلزی با وزن سبک مانند آلومینیوم ساخته شده‌اند. واکرها قابلیت تنظیم ارتفاع دارند. بسیاری از آنها می‌توانند برای نگهداری راحت‌تر، جمع شوند. به طور کلی موارد استفاده از واکر را می‌توان به صورت زیر عنوان کرد:

 

۱- کمک به راه رفتن:

واکر به کسانی که در هنگام راه رفتن تعادل ندارند و یا دچار مشکل هستند بسیار کمک می‌کند. استفاده از واکرها باعث می‌شود، در افرادی که با راه رفتن مشکلاتی در نواحی کمر، ستون فقرات، لگن و … آن‌ها ایجاد می‌شود، تا حد زیادی جلوگیری شود و یا روند آن را کند کنند.

 

۲- کاهش درد در اندام تحتانی:

زمانی که اندام‌هایی مانند لگن، ساق پا، زانو و… دچار درد می‌شوند، این وسیله به بیمار کمک می‌کند تا در حین معالجه فشار از روی این قسمت‌ها برداشته شود تا آسیب نبینند.

 

۳- عمل جراحی و توصیه پزشک:

افرادی که به تازگی عمل جراحی در قسمت تحتانی انجام داده‌اند، برای سرعت بخشیدن به روند بهبود باید تحت نظر پزشک هرچه سریع‌تر اقدام به راه رفتن کنند، که واکرها این امکان را برای بیمار میسر می‌کنند.

 

پیشنهاد میکنم این مقاله را مطالعه کنید: آشنایی با انواع دستگاه نوروفیدبک

انواع واکر

واکر ساده یا استاندارد:

واکرهای استاندارد ابتدایی‌ترین و محبوب‌ترین نوع واکر بوده، که دارای ۴ پایه بدون چرخ است و به آن‌ها واکر قدم رو نیز می‌گویند.

برای حرکت کردن با این نوع واکر فرد باید کاملاً آن را بلند کرده، چند سانتی متری به جلو ببرد و بعد خود را به سمت واکر بکشاند.

واکرهای استاندارد شامل یک چهارچوب ساده فلزی با چهار پایه قابل تنظیم هستند، که اجازه می‌دهد آن را به ارتفاع مطلوب برای فرد تنظیم کرد.

این واکر ارزان، سبک وزن و با دوام است، بیشتر مناسب استفاده در منزل بوده و بهتر است برای مسافت‌های کوتاه یا اگر ثبات اصلی‌ترین نگرانی است از آن استفاده شود.

میزان تحرک با این نوع واکر کم است و باید بر روی سطوح صاف (بدون ناهمواری) استفاده شود. همچنین برای افراد سالخورده با عدم حفظ تعادل بسیار مناسب است.

مدل دیگر این واکرها واکر پله‌ای است، که این مدل به دلیل داشتن دو دسته در ارتفاعات مختلف (پله‌ای)، برای نشستن و برخاستن بر روی صندلی یا توالت فرنگی بسیار مناسب است.

بعضی از واکرهای ساده امکان جمع شدن (مدل تاشو) را نیز دارند، که حمل و نقل آن‌ها بسیار آسان‌تر است.

 

واکر دو چرخ:

این نوع واکر مثل واکر استاندارد است، با این فرق که در دو پایه‌ی جلویی خود چرخ دارد. وجود چرخ باعث می‌شود، این واکر برای استفاده بیرون از منزل مناسب باشد.

چرخ‌ها به شخص اجازه می‌دهد، در هنگام حرکت کردن واکر را به جای بلند کردن به جلو هل دهد و دیگر نیاز به بلند کردن آن نداشته باشد.

واکرهای دو چرخ، دارای چرخ در قسمت دو پایه جلویی و نوک لاستیکی روی پایه‌های عقب است. فرد می‌تواند وزن خود را هنگام حرکت روی واکر بیندازد و پایه‌های نوک لاستیکی مانع از چرخش و غلتیدن آن می‌شود.

این مدل واکر برای زمین‌های ناهموار مناسب است و برای استفاده در داخل و خارج از منزل توصیه می‌شود. ولی حرکت با آن بر روی فرش می‌تواند تا حدودی سخت باشد.

این نوع واکرها برای افرادی مناسب است، که دارای تعادل متوسط تا خوب هستند. البته اگر بیش از حد به واکر وزن وارد شود، چرخ‌ها به سرعت حرکت می‌کنند و باعث از دست رفتن تعادل می‌شود.

 

واکر یا رولیتر ۳ چرخ:

واکری که ۳ چرخ دارد، استفاده از آن برای افرادی که عضلات تحتانی آنها تحلیل رفته و نیاز به استفاده مداوم از واکر دارند، مناسب‌تر و آسان‌تر است.

شکل ظاهری واکرهای سه چرخ با واکر نوع ۴ چرخ آن فرق دارد. آنها یک شکل مثلثی با یک چرخ در جلو و دو چرخ در پشت دارند. این رولیترهای ۳ چرخ برای جلوگیری از حرکت بر روی دسته‌های خود دارای ترمز هستند.

این واکرها کوچک‌تر از واکرهای ۴ چرخ هستند و شکل مثلثی آن‌ها اجازه مانور بیشتری را به فرد می‌دهد. با این حال، دارای صندلی نیستند ولی خوشبختانه بیشتر آنها یک سبد ذخیره سازی نیز دارند.

بعضی از مدل‌های رولیتور ۳ چرخ قابلیت جمع شدن نیز دارند، حمل و نقل رولیتور تاشو بسیار آسان است.

 

واکر یا رولیتر ۴ چرخ:

استفاده از واکری که ۴ چرخ دارد، برای افرادی که عضلات تحتانی آنها تحلیل رفته و نیاز به استفاده مداوم از واکر دارند و همچنین برای افرادی که نیاز به حفظ تعادل خود ندارند، مناسب‌تر و آسان‌تر است. علاوه بر این آنها انتخاب اول برای کسانی است که زمان بسیاری را در خارج از خانه سپری می‌کنند.

رولیترها ۴ چرخ در همه پایه‌های خود چرخ دارند. ۴ چرخ بودن این نوع واکر برای ارائه تحرک بیشتر است. در بیشتر این مدل‌ها دسته‌ها ترمز دارند که با فشار دادن فعال می‌شوند. گاهی نیز دارای صندلی برای استراحت و سبد برای قرار دادن وسایل شخصی است.

نوشته شده در دیدگاه‌تان را بنویسید

درمان اوتیسم با ۴ شیوه مهم و تاثیرگذار

درمان اوتیسم

در دنیای پیشرفته و مدرن امروز بشر در معرض ابتلا به انواع بیماری‌های جسمی و اختلالات روحی و روانی قرار دارد، که گاهی هیچ گونه درمان قطعی برای آنها وجود ندارد. درمان اوتیسم نیز یکی از مواردی است که راه قطعی نداشته و تنها می‌توان با روش‌های گوناگون آن را کنترل کرد و از راه‌های درمانی مختلف جهت توانبخشی بیمار استفاده کرد.

به گفته کار شناسان اوتیسم از جمله عوارض زندگی در شهر‌های صنعتی و پر استرس است. که در کنار تاثیر وراثت در انتقال این اختلال، سهم استرس و معضلات زندگی در جوامع شهری بسیار قابل اهمیت است.

در سری مقالات قبل درباره‌ی این صحبت کردیم که اوتیسم چیست؟ و با انواع اختلال اوتیسم آشنا شدیم. نگاهی به میزان شیوع این بیماری در جهان، علت‌، علائم و نحوه تشخیص آن انداختیم و علائم اوتیسم در کودکان تا سن ۱ سالگی و بعد از آن تا سن ۲ سالگی و ۳ سالگی و بزرگسالی را مورد بررسی قرار دادیم. در این مطلب نیز با ۴ روش موثر و تاثیرگذار‌ درمان، برای اوتیسم آشنا خواهیم شد. سری مقالات قبل را از طریق لینک‌های زیر می توانید دنبال کنید.

 

  • اوتیسم چیست؟
  • علت اوتیسم چیست؟
  • علائم اوتیسم
  • تشخیص اوتیسم
  • علائم اوتیسم در کودکان تا سن ۱ سالگی
  • علائم اوتیسم در کودک یک تا دو ساله
  • نشانه‌های اوتیسم در کودکان سه ساله
  • علائم و نشانه‌های اوتیسم در بزرگسالی

درمان اوتیسم

اگر چه پیشگیری از وقوع ابتلا به اوتیسم امکان پذیر نیست، اما مداخله به هنگام در تشخیص این اختلال و همچنین پیگیری کردن دوره‌های درمانی کودکان مبتلا به اوتیسم در سن طلایی ۲ تا ۵ سال، از جمله راه‌هایی است که در کنترل و درمان این بیماری نقش و جایگاه ویژه‌ای دارد.

تا کنون هیچ روش قطعی‌ای برای درمان مبتلایان به اوتیسم پیدا نشده است. بهترین روش برای درمان اختلال اوتیسم روش توانبخشی با کمک خانواده است. گفتاردرمانی و کاردرمانی فشرده به تقویت مهارت‌های مختلف کودک کمک می‌کند.

هدف از درمان این اختلال این است که توانایی فرد، برای عملکردها را افزایش و علائم طیف اوتیسم را کاهش دهد. مداخله زود هنگام در طول سال‌های پیش دبستانی می‌تواند به کودک کمک کند تا مهارت‌های اجتماعی، ارتباطی، عملکردی و رفتاری را یاد بگیرد.

 

برای آنکه بهترین سرویس را به یک کودک مبتلا به اوتیسم ارائه دهیم، باید به این موارد توجه نماییم که کودک حتماً باید توسط یک فوق تخصص روان‌پزشکی اطفال و یک متخصص مغز و اعصاب اطفال ویزیت شود. به‌طور فشرده و ترجیحاً هر روز تحت خدمات گفتاردرمانی و کاردرمانی قرار گیرد.

لازم است والدین و مربی کودک روش‌های مناسب تقویت مهارت‌های ارتباطی کودک را از طریق مطالعه کتاب‌های مرتبط یا به وسیلهٔ جلسات مشاوره‌ای که کاردرمانی کودک برگزار می‌کند، فرا بگیرند.

ارزیابی وضعیت حسی – حرکتی کودک به وسیله کارشناسان کاردرمانی صورت پذیرد و در صورت لزوم جلسات کاردرمانی ذهنی کودک به‌طور منسجم برگزار گردد.

کاردرمانی، گفتاردرمانی، بازی درمانی، هنر درمانی و مداخلات روان‌شناسی از جمله مداخلاتی هست که می‌تواند در بهبود علائم کودکان اوتیسم نقش ویژه‌ای داشته باشد.

موسیقی درمانی، راهکاری برای ارتباط با کودکان اوتیسم است. نقاشی و قصه گویی نیز یکی از روش‌های مؤثر تربیت کودکان اوتیسم است و پدران و مادران باید در یک‌گوشه اتاق نشسته و کتاب‌های قصه متناسب با سن کودک را با صدای بلند و دلنشین برای علاقه‌مندی آنان بخوانند.

آموزش‌های رفتاری مبتنی بر پاداش برای رفتارهای خوب که به آنها مهارت‌های اجتماعی و چگونگی برقراری ارتباط را یاد می‌دهد و به آنها کمک می‌کند که بتوانند در بزرگسالی با برخی از مشکلاتشان کنار بیایند و مشکلات کمتری داشته باشند.

 

دارو درمانی برای درمان اوتیسم

در حال حاضر هیچ داروی خاصی برای درمان اختلال اوتیسم وجود ندارد و در واقع داروها در این اختلال آنچنان نقش درمانی ندارند. اکثر داروها بیشتر برای کنترل ناهنجاری‌های رفتاری تجویز می‌شوند و تنها علائم خاصی را تسکین می‌دهد.

اغلب داروهایی که برای درمان این اختلال استفاده می‌شود، برای مقابله با یک رفتار خاص ازجمله کاهش رفتار تحریک پذیر و پرخاشگری مورد استفاده است. به عنوان مثال ریسپریدون دارو می‌تواند در کاهش رفتارهای پرخاشگرانه، خود آسیبی و سایر رفتارهای چالش برانگیز تاثیر معنی داری داشته باشد.

به طور کلی می‌توان گفت داروهای اوتیسم، برای جلوگیری از خشم، عصبانیت، مشکلات حواس، بیش فعالی، مشکلات خواب، بی پروا بودن، زودرنج بودن و زود عصبانی شدن، دارو به کار می‌رود.

تحقیقات در زمینه دارو درمانی نشان دهنده این واقعیت اند که دارو درمانی در کنار رفتار درمانی بایستی مورد استفاده قرار گیرد و دارو به تنهایی نمی‌تواند برای یک کودک نجات بخش باشد.

تنها دو داروی مورد تایید سازمان غذا و داروی آمریکا برای درمان تحریک‌پذیری مرتبط با اوتیسم وجود دارد: ریسپریدون و آریپیپرازول که هر دو در گروه داروهای آنتی سایکوتیک آتیپیک قرار دارند.

 

آشنایی با دستگاه نوروفیدبک ۴ کاناله

رفتار درمانی برای درمان اوتیسم

یکی از شناخته شده‌ترین و پرکاربردترین رویکرد درمانی اوتیسم در کودکان، تحلیل رفتار کاربردی یا ای بی ای (ABA) است. که البته در همه جای دنیا به خانواده‌ها پیشنهاد می‌گردد.

رویکرد رفتار درمانی موجب تقویت رفتارهای مثبت و کاهش رفتارهای منفی کودک دارای اختلال طیف اوتیسم می‌گردد و می‌توان بر اساس تکنیک‌های زنجیره سازی و شکل دهی رفتار مهارت‌های جدیدی را نیز به کودک آموخت.

رفتار درمانی در بهبود علائم مختلف اوتیسم مانند مهارت‌های اجتماعی و زبانی و اختلال‌های رفتاری به اثبات رسیده است. رفتار کلامی نوعی از ABA است که همان اصول را برای زبان کودکان به کار می‌گیرد.

در این رویکرد بایستی به صورت استاندارد حداقل روزانه ۴ ساعت و ۲۵ ساعت در هفته برای کودک دارای اوتیسم به صورت انفرادی اجرا گردد.

خانواده‌ها می‌توانند با کمک روش‌های مختلف رفتار درمانی توانایی‌ها و مهارت‌های کلامی و ارتباط اجتماعی کودکان مبتلای خود را تقویت کنند. این روش‌ها شامل موارد زیر می‌باشند:

الف) روش ABA

ب) روش تیچ (TEACCH)

پ) روش ارتباط با تبادل تصویر

ت) روش فلور تایم (floor time)

ج) داستان‌های اجتماعی

د) درک مجموعه حواس

 

کار درمانی (OT/Occupational Therapy)

کارآمدترین روش درمانی، بی شک روش توانبخشی است. کار درمانی به فرد دارای اوتیسم کمک می‌کند تا مهارت‌های شناختی، جسمی، اجتماعی و حرکتی‌اش ارتقا پیدا کند.

برای درمان کودک باید به طور فشرده و ترجیحاً هر روز تحت خدمات کاردرمانی قرار گیرد. کاردرمانی به تقویت مهارت‌های مختلف کمک می‌کند.

هدف این روش بهبود مهارت‌های زندگی است که به فرد امکان زندگی مستقل را می‌دهد. برنامه‌های کار درمانی برای کودک دارای اوتیسم بیشتر حول و حوش مهارت‌های بازی، استراتژی‌های یادگیری و موضوعات حسی و حرکتی متمرکز است.

ارزیابی وضعیت حسی – حرکتی کودک به وسیله کارشناسان کاردرمانی صورت می‌پذیرد و در صورت لزوم جلسات کاردرمانی ذهنی کودک به طور منسجم برگزار می‌گردد.

 

گفتار درمانی (ST/Speech Therapy)

برای درمان اوتیسم کودک باید به طور فشرده و ترجیحاً هر روز تحت خدمات گفتاردرمانی نیز قرار گیرد. این درمان یکی از پیشنهادهای مداخلاتی برای کودکان دارای اوتیسم است.

این روش می‌تواند به فرد دارای اوتیسم کمک کند تا ارتباط کلامی و غیر کلامی و ارتباط اجتماعی خود را بهبود بخشند تا به روش‌های مفید تر و کاربردی تری در برقراری ارتباط دست پیدا کند.

گفتار درمان همچنین می‌تواند خانواده را در بهبود مهارت‌های خوردن بلعیدن و…. ارائه ماساژهای متناسب برای بهبود سیستم دهانی کودک همراهی کند.

پیشنهاد میکنم این مقاله را مطالعه کنید: آیا نورفیدبک عوارضی دارد؟

نوشته شده در دیدگاه‌تان را بنویسید

کاردرمانی چیست؟

کاردرمانی

ممکن است تاکنون اسم رشته کاردرمانی را جهت درمانی بیماری‌ها نشنیده باشید و یا اینکه به درستی با این روش درمانی آشنا نباشید. کاردرمانی شاخه‌ای از علوم پزشکی است، که تنوع زیادی داشته و تمامی جنبه‌های زندگی فرد را تحت پوشش قرار می‌دهد.

کاردرمانی رشته‌ای است که رویکردهای درمانی را در ۳ سطح جسم، ذهن، روان در قالب فعالیت هدفمند و معنادار ارائه می‌دهد.

در واقع این حوزه درمانی شامل استفاده درمانی از کارها و فعالیت‌های روزمره زندگی برای افراد و گروه‌ها با هدف آسان کردن، مشارکت آن‌ها در نقش‌های زندگی و موقعیت‌های منزل، مدرسه، محیط کار و اجتماع است.

می‌توان گفت کاردرمان به بیماران کمک می‌کند تا فعالیت‌های جسمانی روزانه‌ی خود را سر و سامان بدهند و مهارت‌های لازم برای انجام برنامه روزانه مانند مراقبت از خود، انجام کارهای خانه، رفت و آمد و… را به دست آورند.

کاردرمانی به کسانی توصیه می‌شود که سکته کرده‌اند، مبتلا به بیش‌فعالی، اوتیسم یا سایر اختلالات رشد هستند، کسانی که تازه جراحی کرده‌اند (مثلا جایگزینی لگن)، جانبازان، افراد کهنسال و اشخاصی که دچار افسردگی و اضطراب هستند.

کاردرمانی چیست؟

کاردرمانی یا آکیوپیشنال تراپی (occupational therapy) یکی از شاخه‌های توانبخشی است. که هدف آن کمک به افراد نیازمند به توانبخشی است، تا بتوانند به طور مستقل زندگی کنند، مولد باشند و از زندگی خود لذت ببرند.

کاردرمانی استفاده از فعالیت‌های هدفمند و ارائه تکنیک‌های درمانی مناسب، برای جلوگیری از ناتوانی و حفظ سلامتی و دادن استقلال برای انجام کارها به افرادی است که به نوعی دچار آسیب جسمی، ذهنی یا روانی هستند.

طبق تعریف انجمن کاردرمانی آمریکا (AOTA) کاردرمانی عبارت است از: فعالیت‌های هدفمند برای افرادی که در اثر آسیب یا بیماری دچار محدودیت اختلال عملکرد روانی، اجتماعی، رشدی، اختلال یادگیری یا اختلال استقلال برای انجام کارهای فردی (افرادی که دچار آسیب جسمی، ذهنی یا روانی) شده‌اند، به منظور ایجاد حداکثر استقلال، جلوگیری از ناتوانی و حفظ سلامتی است.

پیشنهاد میکنیم این مقاله را مطالعه کنید: ۶ گام در تشخیص و ارزیابی امواج مغزی 

این شاخه درمانی در واقع حوزه‌ای میان رشته‌ای است که از علوم مختلفی مانند روانشناسی، فیزیولوژی و آناتومی برای بهبود عملکرد بیماران بهره می برد.

هدف اصلی کاردرمانی افزایش کارآمدی فرد در زندگی و رسیدن به استقلال در انجام کارها است. به طوری که پس از پایان جلسات فرد به تنهایی بتواند اغلب کارهای مربوط به خود را انجام دهد.

همچنین کاردرمانی یک رشته کل‌نگر بوده، که تمامی ابعاد روحی، روانی و جسمی یک بیماری و تاثیرات جانبی مختلفی که بر روی عملکرد فردی و اجتماعی بیمار می‌گذارد را در نظر می‌گیرد.

ارائه خدمات ویژه کاردرمانی شامل آموزش مهارت‌های زندگی روزمره، ایجاد و توسعه مهارت‌های درکی، حرکتی و عملکرد یکپارچگی حس، توسعهٔ مهارت‌های بازی و پیش حرفه‌ای و توانایی‌های اوقات فراغت، طراحی، ساختن یا به کار بردن وسایل کمکی و ارتزها و پروتزها و… می‌باشد. این خدمات به‌طور فردی، گروهی یا در سیستم‌های اجتماعی ارائه می‌گردد.

به صورت خلاصه می‌توان گفت، کاردرمانی فرد را از وابستگی خارج کرده و به سوی انجام فعالیت‌های مستقل روزانه سوق می‌دهد و به استقلال رساندن مراجع یکی از اهداف نهایی درمان است.

فرآیند کاردرمانی شامل ارزیابی، طرح درمان، اجرا، و ارزیابی مجدد است. در مراحل بیماریابی و ارزیابی افرادی که نیاز کاردرمانی دارند مشخص می‌شوند.

در مرحله درمان با توجه به شرایط، امکانات و محدودیت‌ها طرح و زمان ریخته می‌شود و مورد اجرا قرار می‌گیرد. پس از اجرا ارزیابی مجدد برای بررسی تأثیر برنامه درمانی انجام می‌گیرد.

کاردرمانگر

کاردرمانگر با در نظر گرفتن شرایط مراجع تلاش می‌کند تا حد امکان، به وسیله وسایل و تجهیزات مختلف محیط را متناسب با شرایط بیمار تغییر دهد، تا مراجع حداکثر کارایی و حداقل وابستگی را داشته باشد.

در نتیجه‌ بیمار احساس کفایت و عزت نفس بیشتری خواهد داشت و از مشکلات دیگری از جمله افسردگی حاصل از وابستگی و ناکارآمدی جلوگیری می‌شود.

فیزیوتراپی و کاردرمانی معمولاً به طور هم زمان استفاده می‌شوند. برای مثال، افرادی که عمل جایگزینی لگن داشته‌اند، هم زمان هم هم فیزیوتراپی انجام می‌دهند و هم خدمات کاردرمانی دریافت می کنند.

فیزیوتراپ سعی می‌کند روی تقویت و تنوع حرکات جسمانی او کار کند و کار درمان به او کمک می‌کند برای انجام فعالیت‌هایی مانند هدایت واکر خود، لباس پوشیدن بدون کمک دیگران یا بیرون آمدن از رختخواب بدون ایجاد صدمه و مشکل آماده شود.

کاردرمانان از فناوری‌های تطبیقی هم برای افراد بهره می‌برند. مثلاً کسی که تازه جراحی جایگزینی لگن داشته، در حین درمان نمی‌تواند از کمر به پایین خم شود.

بنابراین، کار درمان به او جوراب کمکی می‌دهد تا به کمک این ابزار تطبیقی که شبیه لوله‌ای است متصل به دو سیم بلند، راحت جوراب‌های خود را از پا بیرون بیاورد و نیاز به خم شدن هم پیدا نکند.

ضمن اینکه کاردرمان به ارزیابی قسمت‌های مختلف خانه هم می پردازد، تا از خطراتی که ممکن است اشیا و اثاثیه برای فرد ایجاد کند، جلوگیری به ‌عمل آید. مثلاً ممکن است، فرش‌ها باعث لیز خوردن فرد و ایجاد حادثه شوند.

به طور کلی می‌توان گفت، کاردرمانگر به فرد ناتوان یاد می‌دهد که چگونه از خود مراقبت کند، به چه صورت کار کند و چگونه تفریح کند. به وی آموزش می‌دهد تا یاد بگیرد چگونه غذا بخورد، لباس بپوشد، حمام برود، غذا درست کند و کارهای خانه، مدرسه و محل کارش را انجام دهد.

پیشنهاد میکنیم این مقاله را مطالعه کنید: عوارض نوروفیدبک

کاربردهای کاردرمانی

تمامی افرادی که به علت مشکل یا مشکلاتی لازم است تحت درمان قرار گیرند تا به استقلال در عملکردهای مورد نظر برسند، تحت این روش درمانی قرار می‌گیرند.

کاردمانی حوزه وسیعی را در برمی گیرد و مشکلات فرد می‌تواند حاصل یک صدمه، یا تصادف باشد یا ناشی از بیماری جسمی، اختلال عاطفی، تعارضات و فشارهای روانی و یا حتی تأخیر در رشد و یا اختلالات مادرزادی باشد.

به عنوان مثال بچه‌هایی که به علت مشکلات مادرزادی توانایی‌های طبیعی را ندارند، کسانی که به علت عقب افتادگی‌های ذهنی نمی‌توانند کارهای معمولی را انجام بدهند، افرادی که به علت افزایش سن و ناتوانی‌های ناشی از آن در مراقبت از خود دچار مشکل شده اند و…
این بیماران به تمام گروه‌های سنی از نوزادان، کودکان و… تا سالمندان می‌توانند تعلق داشته باشند. برخی از کاربردهای کاردرمانی شامل موارد زیر است:

– فعالیت‌های روزانه (ADL)

  • حمام کردن
  • توالت رفتن
  • لباس پوشیدن
  • غذا خوردن
  • -حرکت کردن و جابه‌جا شدن
  • استفاده از وسایل مراقبت شخصی
  • بهداشت فردی
  • فعالیت جنسی
– فعالیت‌های روزانهٔ وابسته (IADL)
  • مراقبت از دیگران
  • تربیت فرزندان
  • مدیریت ارتباطات
  • استفاده از وسایل حمل و نقل
  • مدیریت مالی
  • مدیریت خانه
  • مدیریت سلامتی
  • انجام فعالیت‌های دینی و مذهبی
  • خرید کردن

– خواب و استراحت(rest and sleep)

– کار(Work)

– آموزش(education)

– بازی(play)

– تفریح(leisure)

– مشارکت اجتماعی(social participation)

  • خانواده
  • دوستان
  • جامعه
نوشته شده در دیدگاه‌تان را بنویسید

درمان کودکان بیش فعال با کاردرمانی

درمان کودکان بیش فعال

درمان کودکان بیش فعال شیوه‌های متفاوتی دارد، که کاردرمانی نیز یکی از شیوه‌های متنوع آن است، که به عنوان مکمل در کنار دارو و سایر روش‌های درمانی به کار می‌رود.

ممکن است شما تا به امروز اسم این حوزه درمانی را نشنیده باشید، یا از نحوه درمان با این شیوه با خبر نباشید. در این مطلب به صورت مختصر شما را با درمان کودکان بیش فعال با روش کاردرمانی آشنا می‌کنیم.

در مطلب قبل درباره سایر روش‌های درمان بیش فعالی صحبت کردیم، که در مقاله درمان بیش فعالی می‌توانید آن را مطالعه کنید.

برای درمان مبتلایان به اختلال بیش فعالی، یک روش ثابت به عنوان بهترین روش درمانی وجود ندارد و درمانگر بسته به شرایط فرد دارو یا روش درمانی خاصی را برای او تجویز می‌کند.

بنابراین بهتر است والدین با انواع روش‌های درمان کودکان بیش فعال آشنا شوند، تا درمانی مناسب و بهترین شیوه درمانی را به کمک پزشک انتخاب کرده و برای درمان کودک اقدام کنند.

به طور کلی داروهای بیش فعالی مانند تیغ دو لبه هستند که ممکن است در مواردی تمرکز و فعالیت‌های کودک را بهبود دهند و گاهی باعث تشدید علائم شوند. در اثر بخشی داروهای بیش فعالی بر کودکان عواملی مانند مقدار و زمان تجویز دارو و نحوه مصرف آن موثر است.

زمانی که از مصرف داروهای محرک نتیجه خوبی گرفته نشود، یا فرد دچار عوارضی گردد و یا به عنوان درمان مکمل کنار دارو پزشک روش‌های درمانی دیگری را تجویز می‌کند.

کاردرمانی یکی از این روش‌هاست که در ادامه با این شیوه درمان کودکان بیش فعال آشنا می‌شوید.

کاردرمانی چیست؟

کاردرمانی یا آکیوپیشنال تراپی (occupational therapy) یا ارگوتراپی یکی از شاخه‌های توانبخشی است. این حوزه درمانی در رابطه با استفاده درمانی از کارها و فعالیت‌های روزمره زندگی، برای افراد مختلف با هدف آسان کردن مشارکت آن‌ها در نقش‌های زندگی و موقعیت‌های منزل، مدرسه، محیط کار و اجتماع است.

کاردرمانی یک رشته کل‌نگر بوده، که تمامی ابعاد روحی، روانی و جسمی یک بیماری و تاثیرات جانبی مختلفی که بر روی عملکرد فردی و اجتماعی بیمار می‌گذارد را در نظر می‌گیرد.

کاردرمانی استفاده از فعالیت‌های هدفمند و ارائه تکنیک‌های درمانی مناسب، به منظور ایجاد حداکثر استقلال، جلوگیری از ناتوانی و حفظ سلامتی فرد است.

از این فعالیت و تکنیک‌ها برای افرادی که در اثر آسیب یا بیماری دچار محدودیت اختلال عملکرد روانی، اجتماعی، رشدی یا اختلال استقلال برای انجام کارهای فردی (افرادی که دچار آسیب جسمی، ذهنی یا روانی هستند) استفاده می شود.

ارائه خدمات ویژه کاردرمانی شامل آموزش مهارت‌های زندگی روزمره، ایجاد و توسعه مهارت‌های درکی، حرکتی و عملکرد یکپارچگی حس، توسعهٔ مهارت‌های بازی و پیش حرفه‌ای و توانایی‌های اوقات فراغت، طراحی، ساختن یا به کار بردن وسایل کمکی و ارتزها و پروتزها و… می‌باشد. این خدمات به‌طور فردی، گروهی یا در سیستم‌های اجتماعی ارائه می‌گردد.

به صورت خلاصه می‌توان گفت، کاردرمانی فرد را از وابستگی خارج کرده و به سوی انجام فعالیت‌های مستقل روزانه سوق می‌دهد و به استقلال رساندن مراجع یکی از اهداف نهایی درمان است.

درمان کودکان بیش فعال با کاردرمانی

بیش فعالی می‌تواند بر روی هر بخش از زندگی کودک اثر منفی بگذارد. برای کودکان مبتلا به ADHD انجام برخی کارها سخت‌تر است. به عنوان مثال تمرکز در مدرسه، امتحان دادن، انجام دادن تکالیف، کنار آمدن با همسالان و یا حتی کارهای روزانه مثل لباس پوشیدن یا انجام تکالیف، می‌تواند برای آنها دشوارتر باشد.

کودکان بیش فعال دارای مشکلات وسیعی مانند شکست‌های تحصیلی و ترک تحصیل، اختلال رفتاری، روابط شکست خورده، مشکلات در محل کار و سوء مصرف مواد هستند. تشخیص و درمان مناسب از جمله دریافت خدمات کاردرمانی می‌تواند به صورت کمک بسیاری به آنها کند.

طبق نظر کارشناسان برای درمان افراد بیش فعال استفاده از روش‌های ترکیبی دارو درمانی، رفتار درمانی و کار درمانی تاثیر بسزایی دارد.

کودک مبتلا به بیش فعالی از توجه به جزئیات ناتوان است و در تمرکز هنگام فعالیت و بازی مشکل دارد. به نظر می‌رسد که در هنگام صحبت مستقیم با او، گوش نمی‌دهد و اغلب توانایی پیگیری دستورات یا تمام کردن کارها را ندارد. در بیشتر مواقع وسایل خود را گم می‌کند (وسایل مدرسه و اسباب بازی) و فراموشکار است.

کاردرمانی برای کودکی با این مشکلات شامل مواردی از جمله انواع بازی‌های هدفمند و سیستم‌های مبتنی بر پاداش و محرومیت است.

کار درمانگر با تمرکز بر نیازهای کودک مهارت‌هایی مانند: سازماندهی کردن، هماهنگی فیزیکی، کارآمدی در تکالیف روزمره را در کودکان بیش فعال تقویت می‌کنند.

هر چند دارو می‌تواند به کودکان بیش فعال کمک کند، در مدرسه همپای بچه‌های دیگر در تحصیل پیشرفت کرده و رفتارهای مشکل دار خود را کنترل کند، اما این درمان‌ها ممکن است همه مشکلات کودک را تحت پوشش قرار ندهد.

خوردن قرص به کودک کمک نمی‌کند که کیف خود را مرتب کرده، روتختی خود را صاف کند و یا اینکه دوش گرفتن را یاد بگیرد.

برای کمک به مهارت‌های روزانه و افزایش توجه و دیگر رفتارهای کودک ADHD شما می‌توانید، برای کودک خود از کار درمانگر کمک بگیرید.

کودک بیش فعال در جلسات کاردرمانی

در جلسه کاردرمانی، کار درمانگر روی نیازهای کودک تمرکز می‌کند و به نگرانی‌های شما گوش دهد. او در مرحله اول به ارزیابی کودک می‌پردازد. طی ارزیابی، درمانگر بررسی می‌کند که چطور بیش فعالی بر کودک شما اثر می‌گذارد.

همچنین ممکن است کار درمانگر کودک شما را از نظر مسئله‌ای به نام اختلال پردازش حسی بررسی کند. کودکان مبتلا به ADHD گاهی مشکلاتی بیش از همتاهای خود برای پردازش تصاویر، صداها، بوها و محرک‌های دیگر دارند.

طی جلسات درمانی کار درمانگر و کودک شما ممکن است:

  • بازی‌هایی مثل گرفتن توپ یا زدن توپ برای بهبود هماهنگی انجام دهند.
  • فعالیت‌هایی برای برطرف کردن عصبانیت و تهاجم انجام دهند.
  • راه‌های جدیدی برای انجام تکالیف روزانه مثل مسواک زدن، لباس پوشیدن یا غذا خوردن یاد بگیرند.
  • تکنیک‌هایی برای بهبود تمرکز امتحان کنند.
  • مهارت‌های دست نویسی را تمرین کنند.
  • به سراغ مهارت‌های اجتماعی بروند.
  • روی مدیریت زمان کار کنند.
  • سیستم‌های سازمانی برای کلاس و خانه ایجاد کنند.