همیشه وقتی می‌خواهیم درمانی را شروع کنیم، همگی ما بی‌شک نگران عوارض جانبی آن هستیم. عوارض نوروفیدبک هم یکی از نگرانی‌های افرادی است که می خواهند این دوره‌های درمانی را شروع کنند، یا هم اکنون شروع کرده‌اند.

پیشنهاد میکنیم این مقاله را مطالعه کنید تاریخچه نوروفیدبک

عوارض نوروفیدبک

بعضی از درمان‌ها عملا عوارض جانبی جبران ناپذیر و یا غیرقابل تحملی دارند و این نگرانی را برای شروع یک درمان تشدید می کند.

درمان‌هایی که دارای عوارض جانبی خطرناک هستند، عملا تهاجمی می‌باشند. یعنی مثلا بخشی از بدن در طی عمل جراحی تحت تاثیر قرار می گیرد و یا دارویی شیمیایی که فرد با خطرات بالقوه آن را مصرف می کند.

در سایر روش های نورروتراپی ، مغز تحت طیف مغناطیسی (TMS) یا جریان های الکتریکی tDCS یا CES قرار می گیرد و با تحریک این امواج، درمغز تغییراتی ایجاد می شود. بنا براین عوارضی مثل سرگیجه ، اضطراب و حتی تشنج در این روشها محتمل است.

اما در نوروفیدبک ما با هیچ یک از این موارد مواجه نیستم و نوروفیدبک یک روش کاملا ایمن و بی خطر به حساب می‌آید. نصب الکترودها روی سر نه تهاجمی است نه آسیب بالقوه‌ای دارد و به طور کلی می‌توان گفت عوارض نوروفیدبک تقریبا هیچ است.

الکترودهای نوروفیدبک صرفا سیگنال‌های مغزی را دریافت و ثبت می‌کنند و چیزی را بر مغز تحمیل نمی‌کنند. بلکه از طریق فعالیت‌های عادی خود مغز و آموزش و خود تنظیمی، سعی در تغییر امواج مغزی و تنظیم مجدد آنها به حالت مناسب دارد.

در واقع نوروفیدبک یعنی آموزش اینکه فرد چگونه کار کرد و فعالیت مغزی خود را تغییر داده و الگوی امواج مغزی‌اش را بهبود دهد، بنابراین این شیوه درمانی خطر خاصی ندارد.

دستگاه نوروفیدبک همانند دستگاه فشار خون عمل می کند و تغییرات فیزیولوژیک بدن را ثبت می کند. این دستگاه هیچ دخل و تصرف فیزیکی و شیمیایی در بدن ایجاد نمی کند، بلکه تنها تغییرات امواج مغزی را نشان می دهند که این تغییرات می تواند، ریشه های متفاوت فیزیکی، شیمیایی و حتی روانی داشته باشند.

این علم بر گرفته از علوم مختلف از جمله، روانشناسی یادگیری، علوم اعصاب ، مهندسی پزشکی و… است. در روش نوروفیدبک برای اصلاح مشکل از روانشناسی یادگیری کمک گرفته می شود.

در حیطه روانشناسی یادگیری نیز از روش شکل دهی رفتار و تقویت دهی استفاده شده است، که چنین روشی هرگز عارضه جسمی جدی در بر نداشته و همانند همان بازی های کامپیوتری بوده که اغلب در دسترس است، اما با هدف شکل دهی مثلا به توجه و تمرکز انجام می گردد.

به دلیل اینکه عوارض نوروفیدبک قابل توجه نیست و همچنین استفاده از این درمان به دلیل کوتاه بودن زمان جلسات درمان، عدم وجود درد و عوارض جانبی، مورد استقبال قرار گرفته است.

به طور کلی تنها می توان گفت در هنگام انجام این درمان عوارض نوروفیدبک می تواند مواردی مانند اضطراب، اختلالات خواب، تهوع و سردردهای خفیف در بعضی مطالعات به میزان زیر ۵ درصد گزارش شده است.

البته اینگونه عوارض جانبی در تقریبا کلیه موارد پس از قطع درمان بهبود می یابند و پایدار نیستند. و بصورت کلی نوروفیدبک و بیوفیدبک معمولا در درمان این اختلالات بکار می روند.

روش نوروفیدبک توسط اداره غذا و داروی آمریکا (معتبرترین سازمان جهانی پزشکی) جهت درمان اضطراب ، استرس، افسردگی، بیش فعالی، کم توجهی، سردرد (میگرن)، دردهای مزمن، اختلالات خواب، سوء مصرف مواد، وسواس، صرع (تشنج) و بازتوانی سکته مغزی مورد تایید قرار گرفته است.

خیر، نوروفیدبک باعث همچنین افزایش اثر گذاری داروها می‌شود، به همین دلیل باید پزشک معالج‌تان از انجام نوروفیدبک آگاه باشد تا در صورت کاهش علایم بیماری اقدام به کاهش دوز دارو نماید.

از دست دادن قدرت حرکت یکی از مسائلی است، که افراد سالخورده، بیمار و معلول با آن روبرو می‌شوند. واکر یکی از ابزارهایی است که به آنها برای حرکت کردن کمک می‌کند. در این مطلب با هم ببینیم واکر چیست؟ و با انواع واکر و نکات مهم جهت خرید آن آشنا شویم.

در جامعه افرادی وجود دارند که به دلایل مختلف مانند سانحه، مادرزادی، کهولت سن، بیماری‌های مختلف، سکته قلبی یا مغزی و… نمی‌توانند به درستی راه بروند و یا در حین راه رفتن تعادل خود را از دست می‌دهند. واکرها وسیله‌ای هستند که می‌توانند به این افراد کمک بسیاری کنند.

همچنین پیری باعث تغییر وضعیت و حرکت استخوان‌ها، عضلات و مفاصل، مشکلات پزشکی مانند بیماری قلبی، آرتریت، آلزایمر و انواع معلولیت‌های جسمی منجر به ضعف و از دست دادن تدریجی تحرک می‌شود.

زمانی که فرد دیگر نمی‌تواند به راحتی راه برود، استقلال خود را از دست می‌دهد. برای غذا خوردن، حمام رفتن و بسیاری از فعالیت‌های دیگر ممکن است به دیگران وابسته شود.

این اتفاق ناراحت کننده می‌تواند به انزوا و افسردگی فرد منجر شود. اما وسایلی مانند واکرها باعث می‌شوند، تا فرد نیاز به کمک دیگران نداشته باشد. واکرها (Walker) ثبات بیشتری نسبت به استفاده از عصا دارند.

واکر چیست ؟

واکر یکی از وسایل مهم و در واقع فریم‌هایی برای کمک به راه رفتن افراد سالمند، معلول، بیمار و یا افراد در حال بهبودی بعد از عمل جراحی است، که در هنگام پیاده روی به پشتیبانی و کمک اضافی احتیاج دارند.

واکر در بیمارانی به کار می رود که قدرت عضلات اندام تحتانی و در واقع قدرت و توانایی راه رفتن در آنها کم شده باشد، یا نتواند در هنگام ایستاده تعادل خود را حفظ کند و… همچنین مواقعی که دامنه حرکتی مفصل ران یا زانو یا مچ پای آنها کم شده، درد و یا ناپایداری مفصلی دارند و یا اختلال در تعادل دارند این وسیله می‌تواند برای آنها کمک کننده باشد.

در بسیاری از بیماران پزشک اجازه راه رفتن بر روی اندام مشکل‌دار را تا مدتی نمی‌دهد، از طرفی در بعضی از بیماران نیز بسیار مهم است که بعد از درمان آسیبی که به اندام تحتانی یا لگن آنها رسیده یا عمل جراحی که برای آنها انجام شده، هرچه زودتر راه بروند.

بنابراین در این مدت بیمار باید از واکر یا عصا استفاده کند. واکرها به دلیل داشتن چهار پایه، نسبت به عصا در حفظ تعادل کمک بیشتری می‌کنند و پایدارتر هستند.

بیشتر واکرها از فلزی با وزن سبک مانند آلومینیوم ساخته شده‌اند. واکرها قابلیت تنظیم ارتفاع دارند. بسیاری از آنها می‌توانند برای نگهداری راحت‌تر، جمع شوند. به طور کلی موارد استفاده از واکر را می‌توان به صورت زیر عنوان کرد:

۱- کمک به راه رفتن:

واکر به کسانی که در هنگام راه رفتن تعادل ندارند و یا دچار مشکل هستند بسیار کمک می‌کند. استفاده از واکرها باعث می‌شود، در افرادی که با راه رفتن مشکلاتی در نواحی کمر، ستون فقرات، لگن و … آن‌ها ایجاد می‌شود، تا حد زیادی جلوگیری شود و یا روند آن را کند کنند.

۲- کاهش درد در اندام تحتانی:

زمانی که اندام‌هایی مانند لگن، ساق پا، زانو و… دچار درد می‌شوند، این وسیله به بیمار کمک می‌کند تا در حین معالجه فشار از روی این قسمت‌ها برداشته شود تا آسیب نبینند.

۳- عمل جراحی و توصیه پزشک:

افرادی که به تازگی عمل جراحی در قسمت تحتانی انجام داده‌اند، برای سرعت بخشیدن به روند بهبود باید تحت نظر پزشک هرچه سریع‌تر اقدام به راه رفتن کنند، که واکرها این امکان را برای بیمار میسر می‌کنند.

پیشنهاد میکنم این مقاله را مطالعه کنید: آشنایی با انواع دستگاه نوروفیدبک

انواع واکر

واکر ساده یا استاندارد:

واکرهای استاندارد ابتدایی‌ترین و محبوب‌ترین نوع واکر بوده، که دارای ۴ پایه بدون چرخ است و به آن‌ها واکر قدم رو نیز می‌گویند.

برای حرکت کردن با این نوع واکر فرد باید کاملاً آن را بلند کرده، چند سانتی متری به جلو ببرد و بعد خود را به سمت واکر بکشاند.

واکرهای استاندارد شامل یک چهارچوب ساده فلزی با چهار پایه قابل تنظیم هستند، که اجازه می‌دهد آن را به ارتفاع مطلوب برای فرد تنظیم کرد.

این واکر ارزان، سبک وزن و با دوام است، بیشتر مناسب استفاده در منزل بوده و بهتر است برای مسافت‌های کوتاه یا اگر ثبات اصلی‌ترین نگرانی است از آن استفاده شود.

میزان تحرک با این نوع واکر کم است و باید بر روی سطوح صاف (بدون ناهمواری) استفاده شود. همچنین برای افراد سالخورده با عدم حفظ تعادل بسیار مناسب است.

مدل دیگر این واکرها واکر پله‌ای است، که این مدل به دلیل داشتن دو دسته در ارتفاعات مختلف (پله‌ای)، برای نشستن و برخاستن بر روی صندلی یا توالت فرنگی بسیار مناسب است.

بعضی از واکرهای ساده امکان جمع شدن (مدل تاشو) را نیز دارند، که حمل و نقل آن‌ها بسیار آسان‌تر است.

واکر دو چرخ:

این نوع واکر مثل واکر استاندارد است، با این فرق که در دو پایه‌ی جلویی خود چرخ دارد. وجود چرخ باعث می‌شود، این واکر برای استفاده بیرون از منزل مناسب باشد.

چرخ‌ها به شخص اجازه می‌دهد، در هنگام حرکت کردن واکر را به جای بلند کردن به جلو هل دهد و دیگر نیاز به بلند کردن آن نداشته باشد.

واکرهای دو چرخ، دارای چرخ در قسمت دو پایه جلویی و نوک لاستیکی روی پایه‌های عقب است. فرد می‌تواند وزن خود را هنگام حرکت روی واکر بیندازد و پایه‌های نوک لاستیکی مانع از چرخش و غلتیدن آن می‌شود.

این مدل واکر برای زمین‌های ناهموار مناسب است و برای استفاده در داخل و خارج از منزل توصیه می‌شود. ولی حرکت با آن بر روی فرش می‌تواند تا حدودی سخت باشد.

این نوع واکرها برای افرادی مناسب است، که دارای تعادل متوسط تا خوب هستند. البته اگر بیش از حد به واکر وزن وارد شود، چرخ‌ها به سرعت حرکت می‌کنند و باعث از دست رفتن تعادل می‌شود.

واکر یا رولیتر ۳ چرخ:

واکری که ۳ چرخ دارد، استفاده از آن برای افرادی که عضلات تحتانی آنها تحلیل رفته و نیاز به استفاده مداوم از واکر دارند، مناسب‌تر و آسان‌تر است.

شکل ظاهری واکرهای سه چرخ با واکر نوع ۴ چرخ آن فرق دارد. آنها یک شکل مثلثی با یک چرخ در جلو و دو چرخ در پشت دارند. این رولیترهای ۳ چرخ برای جلوگیری از حرکت بر روی دسته‌های خود دارای ترمز هستند.

این واکرها کوچک‌تر از واکرهای ۴ چرخ هستند و شکل مثلثی آن‌ها اجازه مانور بیشتری را به فرد می‌دهد. با این حال، دارای صندلی نیستند ولی خوشبختانه بیشتر آنها یک سبد ذخیره سازی نیز دارند.

بعضی از مدل‌های رولیتور ۳ چرخ قابلیت جمع شدن نیز دارند، حمل و نقل رولیتور تاشو بسیار آسان است.

واکر یا رولیتر ۴ چرخ:

استفاده از واکری که ۴ چرخ دارد، برای افرادی که عضلات تحتانی آنها تحلیل رفته و نیاز به استفاده مداوم از واکر دارند و همچنین برای افرادی که نیاز به حفظ تعادل خود ندارند، مناسب‌تر و آسان‌تر است. علاوه بر این آنها انتخاب اول برای کسانی است که زمان بسیاری را در خارج از خانه سپری می‌کنند.

رولیترها ۴ چرخ در همه پایه‌های خود چرخ دارند. ۴ چرخ بودن این نوع واکر برای ارائه تحرک بیشتر است. در بیشتر این مدل‌ها دسته‌ها ترمز دارند که با فشار دادن فعال می‌شوند. گاهی نیز دارای صندلی برای استراحت و سبد برای قرار دادن وسایل شخصی است.

اختلال اوتیسم یکی از مواردی است که درمان قطعی نداشته و تنها می‌توان با روش‌های گوناگون آن را کنترل کرد و از راه‌های درمانی مختلف جهت توانبخشی بیمار استفاده کرد. کاردرمانی اوتیسم یکی از مهمترین و موثرترین شیوه توانبخشی به بیماران اوتیسم است.

در سری مقالات قبل درباره‌ی این صحبت کردیم که اوتیسم چیست؟ و با انواع اختلال اوتیسم آشنا شدیم. نگاهی به میزان شیوع این بیماری در جهان، علت‌، علائم و نحوه تشخیص آن انداختیم و علائم اوتیسم در کودکان تا سن ۱ سالگی و بعد از آن تا سن ۲ سالگی و ۳ سالگی و بزرگسالی را مورد بررسی قرار دادیم. همچنین با ۴ روش درمان اوتیسم به طور خلاصه آشنا شدیم. در این مطلب نیز با درمان اوتیسم به روش کاردرمانی آشنا خواهیم شد. سری مقالات قبل را از طریق لینک‌های زیر می توانید دنبال کنید.

• اوتیسم چیست؟
• علت اوتیسم چیست؟
• علائم اوتیسم
• تشخیص اوتیسم
• علائم اوتیسم در کودکان تا سن ۱ سالگی
• علائم اوتیسم در کودک یک تا دو ساله
• نشانه‌های اوتیسم در کودکان سه ساله
• علائم و نشانه‌های اوتیسم در بزرگسالی
• درمان اوتیسم با ۴ شیوه مهم و تاثیرگذار

کاردرمانی اوتیسم چیست؟
اکثر افراد مبتلا به اوتیسم (ASD) در برقراری رابطه با دیگران مشکل دارند. همچنین علاقه‌مندی‌ها، فعالیت‌ها و مهارت‌های آنها اغلب بسیار محدود است. کاردرمانی می‌تواند به افراد مبتلا به اوتیسم کمک کند، تا مهارت‌های خود را در خانه و مدرسه توسعه دهند.

کار درمانی در واقع استفاده درمانی از کارها و فعالیت‌های روزمره زندگی برای افراد و گروه‌های مختلفی است، که نیاز به توانبخشی دارند. هدف از کاردرمانی این است که مشارکت افراد نیازمند به توانبخشی، در نقش‌های زندگی و موقعیت‌های منزل، مدرسه، محیط کار، اجتماع و… آسان شود.

طبق تعریف انجمن کاردرمانی آمریکا، کار درمانی علم استفاده از فعالیت‌های هدفمند در افراد مبتلا به:

– بیماری‌ها یا ضایعات جسمی

– اختلال در عملکردهای روانی-اجتماعی

– ناتوانی‌های رشدی

– اختلالات یادگیری و سالمندان به منظور: پیشگیری از ناتوانی، حفظ حداکثر استقلال و کسب سلامتی است.

کار درمانگران در حوزه‌های مختلف مهارت‌های اجتماعی، مهارت‌های شناختی، رفتاردرمانی، توانبخشی جسمی حرکتی، پردازش حسی و بازی درمانی آموزش می‌بینند.

در نتیجه به خاطر رویکرد کلی‌نگری که دارند، بخش مهم و اولیه در درمان و بهبود کودکان دارای اختلال اوتیسم هستند.

در واقع کاردرمانگر نقش مهمی در مداخله اولیه کودک مبتلا به اوتیسم ایفا می‌کند و به طور خلاصه می‌توان گفت، کار درمانی رشته ای‌ست که به افراد مبتلا به اوتیسم و سایر اختلالات رشد کمک می‌کند، تا توانایی زندگی مستقل را یاد بگیرند.

معمولاً کار درمانگران از رویکردی کل‌گرا در برنامه‌ریزی درمانی برای هر مورد کودک اوتیسم استفاده می‌کنند و به صورت یک تیم که شامل والدین، معلمان و دیگر متخصصان هستند عمل می‌کنند. کاردرمانگران می‌توانند به دو روش اصلی ارزیابی و درمان، به افراد مبتلا به اوتیسم کمک کنند.

کاردرمانی و ارزیابی اوتیسم
اولین گام در کاردرمانی اوتیسم ارزیابی بیمار توسط کاردرمانگر است. کاردرمانگر فرد مبتلا به اوتیسم را مورد ارزیابی قرار می‌دهد تا ببیند، کودک یا بزرگسال مبتلا به اوتیسم می‌تواند کارها و فعالیت‌هایش را متناسب با سن خود انجام دهد.

مثلاً لباس پوشیدن، بازی کردن و دیگر کارها را که از رده‌ی سنیش انتظار می‌رود انجام می‌دهد یا نه. کاردرمانگر، کودک را در طول روز تحت نظر قرار می‌دهد و گاهی اوقات نیز از کودک فیلم تهیه می‌کند، تا رفتارهای او و نحوه ارتباط او با محیط را ارزیابی کند.

و بفهمد کودک یا فرد بزرگسال مبتلا به اوتیسم به چه نوع مراقبت‌ها و آموزش‌هایی نیاز دارد. او ممکن است حیطه‌ها و موارد زیر را مشاهده و یادداشت نماید:

• مهارت‌ها اجتماعی
• ارتباط چشمی و ارتباط با دیگران
• گفتار نامناسب، اکولالیا، ارتباط غیر کلامی و غیره
• جست و جوی حسی، تدافع حسی، مشکل تعادلی و غیره
• رفتار کلیشه «دست زدن»، اجتناب تغییر در عادت‌ها، دستور پذیری و غیره
• مهارت‌های بازی
• پاسخ به لمس کردن و سایر محرک‌ها
• تحول در فعالیت‌های جدید
• محدوده صبر و توجه
• مهارت‌های حرکتی مثل حالت، تعادل یا دستکاری اشیاء کوچک
• پرخاشگری و انواع دیگر رفتارها
• تعاملات بین کودک و مراقبان وی

کاردرمانگر از مقیاس‌های معتبر و غیر معتبر زیادی برای ارزیابی عملکرد فرد اوتیسم استفاده می‌کند. کودکان اوتیسم همیشه همکاری نداشته و به درمانگر در اجرای ارزیابی کمک نمی‌کنند.

اغلب درمانگر باید بر مشاهده غیر رسمی بازی، پرسشنامه‌های والدین / معلم‌ها برای دسترسی به اطلاعاتی در مورد میزان رشد کودک، پاسخ‌های حسی حرکتی و توانایی عملکردی تکیه کند. برخی از ابزارهای مشاهده‌ای قابل استفاده توسط درمانگرها:

• چک لیست اوتیسم
• مقیاس نمره‌دهی اوتیسم کودکی «CARS»
• نیم رخ حسی
• معیار تشخیصی برای اختلال طیف اوتیسم «DSM-IV»

آشنایی با دستگاه بیوفیدبک عضله

تاثیر کاردرمانی اوتیسم

بعد از اینکه کاردرمانگر اطلاعات لازم را جمع‌آوری کرد، می‌تواند برنامه‌ای را که مناسب فرد اوتیسم باشد ارائه نماید. هر چند نمی‌توان گفت یک برنامه‌ی ایده‌آل برای تمام کودکان مبتلا به اوتیسم وجود دارد. اما مراقبت‌های اولیه‌ی ساختار یافته، می‌تواند بهترین برنامه برای اینگونه کودکان باشد.

به طور کلی نقش کاردرمانگران بسیار حائز اهمیت است. کاردرمانگر مداخله‌هایی را برای کمک به فرد برای پاسخ به اطلاعات دریافتی از حس‌ها فراهم می‌کند.

در کاردرمانی اوتیسم می‌توان انواع استراتژی‌ها را با هم ترکیب کرد. چنین برنامه‌ای می‌تواند به فرد اوتیسم کمک کند تا با محیط سازگار شود. استراتژی‌های لازم برای مبتلایان به اوتیسم عبارتند از:

فعالیت‌های جسمانی، مانند حل پازل، که به کودک کمک می‌کنند، تا هماهنگی و مهارت‌های خود را افزایش دهد.
فعالیت‌های مبتنی بر بازی برای کمک به تعامل و برقراری ارتباط
فعالیت‌های وابسته به رشد مانند مسواک زدن دندان‌ها و شامپو کردن مو
استراتژی‌های سازگاری، از جمله سازگاری و برقراری ارتباط با دیگران
در اوتیسم برای فرد پردازش و عمل بر اساس اطلاعات دریافتی از طریق گیرنده‌های حسی مشکل است و منجر به ایجاد چالش در فعالیت‌های روزمره او می‌شود. این اتفاق می‌تواند منجر به مشکلات کنترل حرکتی، مشکلات رفتاری، نقص شناختی، اضطراب، مشکلات یادگیری و موارد دیگر شود.

آنها ممکن است نسبت به محرک‌های حسی (مانند صدا و درد) واکنش شدیدتر یا خفیف‌تر از حد معمول نشان دهند. این کودکان دارای اختلال یکپارچگی حسی هستند. برای مثال آنها ممکن است از نور چشمک‌زن یا زنگ مدرسه ناراحت شوند.

کاردرمانی اوتیسم مداخله‌هایی را برای کمک به فرد برای پاسخ به اطلاعات دریافتی از حس‌ها فراهم می‌کند. برنامه مداخله می‌تواند شامل یکپارچگی حسی، فعالیت‌های رشد حرکتی و فعالیت‌های بازی به منظور ارتقاء مهارت‌های شناختی و ادراکی باشد.

دو رویکردی که بیشتر توسط کاردرمانگرها استفاده می‌شود یکپارچگی حسی و رفتار درمانی است. استراتژی‌های کاردرمانی بر اساس یکپارچگی حسی می‌تواند به کودکان اوتیسم کمک کند تا:

• تنظیم سطح برانگیختگی
• فزایش توانایی توجه و کاهش حواس‌پرتی
•  کاهش اضطراب
• کاهش رفتارهای کلیشه‌ای
•  ارتقاء عملکردی مهارت‌های مختلف

برخی از مهارت‌هایی که در کاردرمانی اوتیسم به فرد آموزش داده می‌شود، می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

• • مهارت‌های زندگی روزمره مانند آموزش مسواک زدن، لباس پوشیدن، توالت رفتن، شانه کردن موها و سایر مهرات‌های دیگر
  • مهارت‌های حرکتی ظریف؛ مانند نگه داشتن اشیاء در حین نوشتن یا برش با قیچی
  • مهرات‌های حرکتی درشت؛ مانند پیاده روی، بالا رفتن از پله‌ها، دوچرخه سواری
  • طرز ایستادن، نشستن و یا مهارت‌های ادراکی مانند درک تفاوت بین رنگ‌ها، شکل‌ها و اندازه‌ها
  • مهارت بینایی برای خواندن و نوشتن
  • بازی، سازگاری، خودیاری، حل مسائل، تعاملات و مهارت‌های اجتماعی
  • با کار بر روی مهارت‌های که در بالا در طول دوره کاردرمانی، کودک مبتلا به اوتیسم ممکن است قادر به:
  • برقراری تعامل و ارتباط با هم سن و سالان و بزرگسالان
  • یادگیری و تمرکز بر روی وظایف خود
  • یادگیری نحوه ابراز احساسات در وضعیت‌های مختلف
  • مشارکت در بازی با همسالان

• یادگیری کنترل رفتارهای خود

پیشنهاد میکنم این مقاله را مطالعه کنید: کاربرد بیوفیدبک در روانشناسی و روانپزشکی